Królewska krew. Wieża elfów - Michael J. Sullivan - Skradzione listy. Część 2 (fragment)

Archibald Ballentyne trzymał w rękach klucz do wielkiego świata – piętnaście skradzionych listów. Każdy pergamin zapisany był z wielką starannością drobnym, ładnym pismem. Patrząc na nie, odnosił wrażenie, że dla ich autora słowa miały głęboki sens i przekazywały piękną prawdę. Archibald zaś uważał treść za bzdury, ale zgadzał się, że listy miały niezmierną wartość. Wziął łyk koniaku, przymknął oczy i się uśmiechnął.

– Milordzie?

Spojrzał chmurnie na zbrojnego.

– O co chodzi, Bruce?

– Przyjechał markiz.

Na usta Archibalda wrócił uśmiech. Starannie złożył listy, obwiązał je niebieską wstążką i włożył do sejfu. Zamknął ciężkie żelazne drzwiczki, przekręcił klucz w zamku i dla pewności szarpnął dwukrotnie za uchwyt. Następnie ruszył na dół, aby przywitać gościa.

W holu dostrzegł z daleka Wiktora Lanaklina. Przystanął i obserwował, jak stary człowiek chodzi tam i z powrotem. Sprawiało mu to satysfakcję. Choć markiz posiadał wyższy tytuł, nigdy mu nie imponował. Może kiedyś był dumnym, przerażającym czy nawet mężnym człowiekiem, ale ten czas dawno minął i przymioty te zastąpiły siwe włosy i przygarbione plecy.

– Czy mogę zaproponować coś do picia waszej lordowskiej mości? – zapytał markiza nieśmiały majordomus, skłoniwszy się ceremonialnie.

– Nie, ale możesz przyprowadzić swojego hrabiego – odparł władczym tonem markiz. – A może mam go sam poszukać?

Majordomus aż się skulił.

– Jestem pewien, że mój pan wkrótce tu przyjdzie, sir – odpowiedział na to i wyszedł pospiesznie przez drzwi po drugiej stronie holu.

– Markizie! – zawołał Archibald uprzejmie, podchodząc do gościa. – Tak się cieszę, że przyjechałeś... I to tak szybko.

– Wydajesz się zdziwiony – rzekł Wiktor ostrym tonem, po czym potrząsnął pięścią, w której trzymał zmięty pergamin, i dodał: – Przysyłasz mi taką wiadomość i sądzisz, że będę zwlekał? Archie, żądam, abyś mi wyjaśnił, co się dzieje.

Archibald ukrył pogardę, jaką wywołał u niego przydomek z dzieciństwa. Wymyśliła go nieżyjąca już matka i nigdy jej tego nie wybaczy. W młodości tak się do niego zwracali wszyscy, od rycerzy po służących, i zawsze dotykało go takie spoufalenie się. Kiedy otrzymał godność hrabiego, ustanowił w Chadwick prawo, zgodnie z którym każdy, kto użyje tego przydomka, zostanie ukarany chłostą. Nie miał jednak takiej władzy, aby wyegzekwować je na markizie, i był pewny, że Wiktor celowo użył tego określenia.

– Spróbuj się uspokoić, Wiktorze.

– Przestań mnie uspokajać! – Głos markiza odbił się echem od kamiennych ścian. Podszedł bardzo blisko do hrabiego i spojrzał mu groźnie w oczy. – Napisałeś, że chodzi o przyszłość mojej córki Alendy, i wspomniałeś o dowodzie. Muszę wiedzieć, czy coś jej grozi, czy nie.

– Niewątpliwie tak – odparł hrabia spokojnie – ale nie bezpośrednio. Nikt nie planuje porwania jej ani zabicia, jeżeli tego się obawiasz.

– To po co przysłałeś mi tę wiadomość? Przez ciebie kazałem gnać stangretowi na złamanie karku. Jeżeli nie było ku temu powodu, pożałujesz...

Archibald uniósł rękę, nie pozwalając markizowi na dokończenie groźby.

– Zapewniam cię, Wiktorze, że jest powód. Przejdźmy jednak najpierw do zacisza mojego gabinetu, gdzie ci go przedstawię.

Wiktor spojrzał na niego ponuro, ale skinął głową na znak zgody.

Przemierzyli hol i dużą salę przyjęć, a następnie przeszli do części mieszkalnej zamku, gdzie wystrój wnętrz radykalnie się zmienił. W sali recepcyjnej ściany upiększone były misternymi gobelinami i ozdobną kamieniarką, a podłogi wyłożone marmurem. Poza nią jednak nie było widać przepychu; dominowały gołe mury z kamienia.

Zamek Ballentyne'ów był pospolity pod każdym względem. Żaden wielki król czy bohater nie nazwał go nigdy domem, nie wiązała się też z nim żadna legenda, opowieść o duchach czy bitwa. Był to doskonały przykład przeciętności i prozaiczności.

Po kilku minutach wędrówki korytarzami hrabia zatrzymał się przed masywnymi żeliwnymi drzwiami, których zawiasy przykręcono imponująco wielkimi śrubami. Nie było widać zasuwy ani klamki. Po obu stronach wejścia stało dwóch dużych ciężkozbrojnych strażników z halabardami. Gdy hrabia się zbliżył, jeden z nich zastukał trzy razy w drzwi. Otworzyło się okienko i po chwili na korytarzu rozległy się szczęk odsuwanego rygla i przeraźliwe zaskrzypienie metalowych zawiasów.

Wiktor zasłonił rękami uszy.

– Na Mara! Każ służącemu się tym zająć!

– Przenigdy – odparł Archibald. – To wejście do Szarej Wieży, mojego prywatnego gabinetu. To moja, że tak powiem, bezpieczna przystań. Chcę słyszeć odgłos otwierania tych drzwi z każdego miejsca w zamku.

Stojący po drugiej stronie Bruce powitał obu mężczyzn głębokim ukłonem. Trzymając przed sobą latarnię, poprowadził ich w górę szerokimi spiralnymi schodami.

W połowie wysokości wieży Wiktor zwolnił kroku i wydawało się, że z trudem oddycha. Archibald z grzeczności się zatrzymał.

– Muszę przeprosić cię za tę wyczerpującą wspinaczkę. Ja sam już tego nie zauważam, bo wchodziłem tymi schodami z tysiąc razy. Gdy mój ojciec piastował godność hrabiego, tylko tutaj mogłem być przez chwilę sam. Nikomu nie chciało się tracić czasu ani sił na wdrapywanie się po tych schodach na górę. Choć wieża ta nie jest tak majestatyczna jak Koronna w Ervanonie, jest najwyższa w moim zamku.

– Czy niektórzy nie przychodzą tu tylko po to, żeby podziwiać widok ze szczytu? – zastanawiał się głośno Wiktor.

Hrabia się zaśmiał.

– Można by tak pomyśleć, ale nie ma tu okien, dzięki czemu to doskonałe miejsce na prywatny gabinet. Kazałem wstawić dodatkowe pary drzwi, aby zabezpieczyć drogie mi rzeczy.

Po dotarciu na szczyt schodów napotkali jedne z nich. Archibald wyjął z kieszeni duży klucz, otworzył drzwi i gestem zaprosił markiza do środka. Bruce pozostał na zewnątrz.

Znaleźli się w dużym kolistym pomieszczeniu z rozległym sufitem. Było w nim niewiele mebli: wielkie zagracone biurko, dwa wyściełane krzesła przy niewielkim kominku i filigranowy stolik między nimi. Za prostą mosiężną siatką osłaniającą palenisko płonął ogień oświetlający większą część gabinetu. Rozmieszczone wzdłuż ścian świece dostarczały światła do pozostałych miejsc i wypełniały komnatę przyjemnym, intensywnym zapachem miodu i salifanu.

Zauważywszy, że Wiktor przygląda się stosowi różnych zwojów i map na biurku, Archibald się uśmiechnął.

– Bez obaw, panie. Wszystkie naprawdę kompromitujące plany zawładnięcia światem ukryłem przed twoim przybyciem. Usiądź, proszę. – Wskazał krzesła przy kominku. – Odpręż się po długiej podróży, a ja przygotuję trunek.

Starszy mężczyzna nachmurzył się i mruknął:

– Dość już tych wybiegów i ceregieli. Wyjaśnij, o co chodzi.

Archibald zignorował ton markiza. Tuż przed triumfem mógł sobie pozwolić na łaskawość. Zaczekał, aż markiz usiądzie.

– Zapewne wiesz, że od jakiegoś czasu interesuję się twoją córką Alendą – stwierdził, podchodząc do biurka, aby nalać dwa kieliszki koniaku.

– Tak, wspominała mi o tym.

– Czy powiedziała, dlaczego odrzuciła moje zaloty?

– Nie lubi cię.

– Słabo mnie zna – skontrował Archibald, unosząc palec wskazujący.

– Archie, czy to jest powód twojego zaproszenia?

– Markizie, byłbym wdzięczny, gdybyś zwracał się do mnie po imieniu. Niestosowne jest używanie przydomka, ponieważ mój ojciec nie żyje i teraz ja noszę tytuł. W każdym razie twoje pytanie ma związek ze sprawą. Jak wiesz, jestem dwunastym hrabią Chadwick. Przyznaję, nie jest to wielki majątek, a Ballenty­ne'owie nie należą do najbardziej wpływowych rodów, ale moja pozycja nie jest bez znaczenia. Podlega mi pięć wsi i dwanaście przysiółków, a także ważne strategicznie wyżyna Senon. Obecnie mam pod komendą ponad sześćdziesięciu zawodowych zbrojnych i mogę liczyć na lojalność dwudziestu rycerzy – w tym sir Endena i sir Brecktona, być może dwóch najznakomitszych spośród w ogóle żyjących. Eksport wełny i skór z Chadwick stanowi obiekt zazdrości całego Warric. Mówi się o urządzeniu igrzysk letnich na trawniku, przez który przechodziłeś w drodze do mojego zamku.

– Tak, Archie, to znaczy, Archibaldzie, dobrze znam pozycję Chadwick w świecie. Nie musisz mnie w tej kwestii pouczać.

– Czy wiesz również, że bratanek króla Ethelreda niejednokrotnie gościł tu na obiedzie? Lub że książę i księżna Rochelle chcieli zjeść o obiad ze mną na tegorocznych zimonaliach?

– Archibaldzie, to już się robi męczące. O co ci chodzi?

Hrabia zmarszczył czoło, widząc, że jego słowa nie zrobiły na markizie wrażenia. Podał mu kieliszek, usiadł na drugim krześle i wypił mały łyk trunku.

– Zważywszy na moją pozycję, reputację i obiecującą przyszłość... Dlaczego Alenda miałaby mnie odrzucać? Na pewno nie z powodu mojego wyglądu. Jestem młody, przystojny i noszę najwytworniejsze importowane stroje z najdroższych jedwabi. Pozostali zalotnicy są starzy, grubi lub łysi, a niektórzy uosabiają wszystkie te przywary naraz.

– Może zwraca uwagę nie tylko na wygląd i bogactwo – zasugerował Wiktor. – Kobiety nie zawsze myślą o polityce i władzy. Alenda należy do dziewcząt, które idą za głosem serca.

– Ale spełnia też życzenia ojca, prawda?

– Nie rozumiem.

– Gdybyś jej zasugerował, wyszłaby za mnie. Mógłbyś jej to nakazać.

– A więc dlatego mnie tu ściągnąłeś? Przykro mi, Archibaldzie, ale zmarnowałeś swój i mój czas. Nie zamierzam jej zmuszać do poślubienia kogokolwiek, a zwłaszcza ciebie. Nienawidziłaby mnie do końca życia. A ja bardziej dbam o uczucia mojej córki niż polityczne implikacje jej małżeństwa. Tak się składa, że hołubię Alendę. Ze wszystkich moich dzieci to ona jest moją największą radością.

Archibald, rozważając słowa Wiktora, upił kolejny łyk koniaku. Postanowił podejść do tematu z innej strony.

– A gdyby to było dla jej dobra? Żeby ocalić ją przed nieszczęściem.

– Przyjechałem tu, bo ostrzegłeś mnie o niebezpieczeństwie. Wyjaśnisz mi w końcu, o co chodzi, czy chciałbyś się przekonać, czy staruszek potrafi jeszcze władać mieczem?

Archibald zignorował groźbę, bo wiedział, że jest bez pokrycia.

– Po kilkakrotnym odrzuceniu moich zalotów domyśliłem się, że coś jest nie w porządku. Jej zachowanie było nieracjonalne. Spójrz na mnie. Jestem bogaty i przystojny. Mam koneksje i moja gwiazda świeci coraz jaśniej. I odkryłem prawdziwy powód odmowy twojej córki: już się związała z kimś innym. Ma romans, potajemny romans.

– Trudno mi w to uwierzyć – oznajmił Wiktor. – O nikim mi nie wspominała. Gdyby ktoś ją zainteresował, powiedziałaby mi o tym.

– Nic dziwnego, że trzyma jego tożsamość w tajemnicy. Wstydzi się. Wie, że ich związek zhańbi twoją rodzinę. Zadaje się z człowiekiem z gminu, w którego żyłach nie płynie ani jedna kropla błękitnej krwi.

– Łżesz!

– Zapewniam cię, że nie. Ale problem jest jeszcze poważniejszy. Ten człowiek nazywa się Degan Gaunt. Słyszałeś o nim, prawda? Jest dość sławny. To przywódca ruchu nacjonalistów z Delgos. Wiesz, że na południu podburzył współziomków. Upajają się pomysłem wyrżnięcia szlachciców i ustanowienia własnych rządów. Gaunt i twoja córka spotykają się nad Windermere nieopodal klasztoru. Umawiają się, kiedy jesteś w podróży i zajmujesz się sprawami wagi państwowej.

– To niedorzeczne. Moja córka nigdy by...

– Czy nie przebywa tam twój syn? – zapytał Archibald. – To znaczy w opactwie. Jest mnichem, prawda?

Wiktor skinął głową.

– Mój trzeci syn Myron.

– Może im pomaga. Dowiedziałem się, że to bardzo inteligentny jegomość. Może to on planuje schadzki ukochanej siostry i zajmuje się przekazywaniem korespondencji? To wygląda bardzo źle, Wiktorze. Oto córka markiza popierającego imperialistycznego króla zadaje się z rewolucjonistą i spotyka z nim w rojalistycznym królestwie Melengaru, podczas gdy wszystko to organizuje jego syn. Wielu mogłoby to uznać za rodzinną zmowę. Co by powiedział na ten temat król Ethelred? My wiemy, że jesteś lojalny, ale inni mogą w to powątpiewać. Źle ulokowane uczucia niewinnej dziewczyny mogą zszargać honor twojej rodziny.

– Oszalałeś – odparował Wiktor. – Myron poszedł do opactwa, kiedy miał zaledwie cztery lata. Alenda nigdy z nim nawet nie rozmawiała. Ta cała konfabulacja to bez wątpienia próba wywarcia na mnie nacisku, abym zmusił ją do poślubienia ciebie. I znam powód. Nie zależy ci na niej. Chcesz jej posagu, doliny Rilan, która tak ładnie graniczy z twoją ziemią. O to ci właśnie chodzi. A także o podniesienie swojego statusu poprzez to małżeństwo. Jesteś żałosny.

– Żałosny, tak?

Archibald odstawił kieliszek i wyjął spod koszuli klucz, który miał zawieszony na srebrnym łańcuszku na szyi. Wstał i podszedł do gobelinu przedstawiającego scenę uprowadzenia jasnowłosej szlachcianki przez jadącego konno caliskiego księcia. Odchylił tkaninę, odsłaniając ukryty sejf. Przekręcił klucz w zamku i otworzył metalowe drzwiczki.

– Na dowód tego mam plik listów napisanych własnoręcznie przez twoją cenną córeczkę. Świadczą one o jej dozgonnej miłości do odrażającego wiejskiego rewolucjonisty.

– Jak je zdobyłeś?

– Ukradłem. Chciałem poznać rywala, więc kazałem ją śledzić. Zorganizowałem przechwycenie jej listów posyłanych do opactwa. – Wyjął z sejfu plik pergaminowych kartek i rzucił go Wiktorowi na kolana. – Proszę! – powiedział z nutą triumfu w głosie. – Poczytaj o knowaniach swojej córki i sam zdecyduj, czy na małżeństwie ze mną wyszłaby lepiej, czy nie.

Wrócił na swoje miejsce i uniósł kieliszek w zwycięskim geście. Wygrał. W celu uniknięcia politycznej zguby Wiktor Lanaklin, wielki markiz Glouston, rozkaże córce poślubić hrabiego. Markiz nie miał wyboru. Gdyby wieść o tym dotarła do Ethelreda, możliwe, że zarzucono by mu nawet zdradę. Imperialistyczni królowie żądają, aby ich szlachcice mieli takie same poglądy polityczne i okazywali takie samo posłuszeństwo Kościołowi jak oni. Archibald wątpił, aby Wiktor naprawdę sympatyzował z rojalistami czy nacjonalistami, ale każda oznaka niewłaściwych przekonań byłaby dla króla wystarczającym powodem do okazania swojego niezadowolenia.

W końcu Ballentyne będzie miał pogranicze, a z czasem być może uzyska kontrolę nad całą marchią. Dzięki Chadwick i Glouston zyska też nie mniejsze wpływy na dworze niż książę Rochelle.

Spoglądając teraz na siwego starca w wykwintnym stroju podróżnym, Archibald nieomal mu współczuł. Dawno temu markiz cieszył się opinią mężczyzny inteligentnego i odważnego, co częściowo wynikało z jego tytułu, gdyż człowiek o godności markiza nie był zwykłym szlachcicem jak hrabia. Do jego obowiązków należało strzeżenie królewskich granic, czemu podołać mógł tylko zdolny, czujny przywódca zaprawiony w boju. Czasy jednak się zmieniły i Warric miało pokojowo nastawionych sąsiadów. Tym samym wielki strażnik się rozleniwił, a jego siły zmalały, bo przestał ich potrzebować.

Kiedy Wiktor otwierał listy, Archibald rozmyślał o swojej przyszłości. Markiz miał rację. Chodziło mu o ziemię, którą by zyskał wraz z jego córką, ale myśl o zaciągnięciu Alendy do łóżka też sprawiała mu niemałą przyjemność, ponieważ dziewczyna była naprawdę atrakcyjna.

– Archibaldzie, czy to jakiś żart? – spytał Wiktor.

Wyrwany z zadumy hrabia odstawił kieliszek.

– Jak to?

– Na tych pergaminach nic nie ma.

– Co takiego? Oślepłeś? To... – Archibald urwał, zobaczywszy puste kartki w ręku markiza. Chwycił garść listów i pospiesznie je otworzył. Ujrzał jedynie kolejne czyste pergaminy. – To niemożliwe!

– Może napisano je znikającym atramentem? – zadrwił Wiktor.

– Nie... nie rozumiem... To nie są nawet te same pergaminy!

Zajrzał do sejfu, ale nic tam nie było. Jego konsternacja przerodziła się w panikę. Otworzył gwałtownie drzwi i zaniepokojonym głosem zawołał Bruce'a. Zbrojny wbiegł z dobytym mieczem.

– Co się stało z listami, które miałem w sejfie?! – wrzasnął Archibald do żołnierza.

– Ja... nie wiem, milordzie – wyjąkał Bruce, po czym schował miecz do pochwy i stanął na baczność przed hrabią.

– Jak to: nie wiesz? Czy dziś wieczorem schodziłeś z posterunku?

– Oczywiście, że nie.

– Czy ktokolwiek wchodził do gabinetu podczas mojej nieobecności?

– Nie, milordzie, to niemożliwe. Tylko ty masz klucz.

– To gdzie, na litość Maribora, są te listy? Osobiście je tu włożyłem. Czytałem je, kiedy przyjechał markiz. Nie było mnie tylko przez kilka minut. Jakim cudem mogły zniknąć?

Archibald myślał gorączkowo. Trzymał listy w ręku całkiem niedawno. Zamknął je w sejfie pod kluczem. Był o tym przekonany. Gdzie więc się podziały?

Wiktor dopił koniak i wstał.

– Jeżeli pozwolisz, Archie, pójdę już. To była koszmarna strata mojego czasu.

– Wiktorze, zaczekaj. Nie odchodź. Listy naprawdę istnieją. Zapewniam cię, że je miałem!

– Naturalnie, Archie. Przy następnej próbie szantażu proponuję przygotować lepszy blef.

Markiz wyszedł z komnaty i zniknął na schodach.

– Lepiej rozważ moje słowa, Wiktorze! – krzyknął za nim Archibald. – Odnajdę te listy. Na pewno! Przywiozę je do Aquesty! Pokażę na dworze!

– Co mam zrobić, milordzie? – zapytał Bruce.

– Zaczekaj, głupcze. Muszę pomyśleć.

Przeczesał drżącą ręką włosy i zaczął krążyć po komnacie. Obejrzał dokładnie kartki. Pergamin rzeczywiście trochę się różnił od tego, na którym powstały wielokrotnie przeczytane przez niego listy. Choć nie miał wątpliwości, że schował je do sejfu, zaczął zaglądać do szuflad i przerzucać papiery na biurku. Dolał sobie koniaku i podszedł do kominka. Zerwał siatkę i pogmerał pogrzebaczem w popiele w poszukiwaniu tlących się skrawków pergaminu. Sfrustrowany, wrzucił puste listy do ognia. Wychylił kieliszek jednym haustem i usiadł ciężko na krześle.

– Przecież tu były – powiedział zbity z tropu. Powoli coś zaczęło mu świtać w głowie. – Bruce, ktoś musiał je ukraść. Złodziej nie mógł uciec daleko. Przetrząśnij cały zamek. Zabezpiecz każde wyjście. Nie wypuszczaj nikogo, ani personelu, ani strażników. Nikt nie może stąd wyjść. Przeszukaj każdego!

– W tej chwili, milordzie – odpowiedział Bruce, po czym dodał: – A co z markizem, milordzie? Jego też mam zatrzymać?

– Oczywiście, że nie, idioto! On nie ma tych listów.

Archibald wpatrywał się w ogień, słuchając cichnącego odgłosu kroków zbiegającego po schodach Bruce'a. W głowie kłębiło mu się sto pytań bez odpowiedzi. Łamał sobie głowę, ale nie potrafił odkryć, w jaki sposób złodziej zdołał tego dokonać.

– Wasza lordowska mość? – wyrwał go z zamyślenia nieśmiały głos stojącego w drzwiach majordomusa.

Archibald spiorunował go spojrzeniem i służący zaczerpnął głęboko powietrza, zanim ośmielił się ponownie odezwać.

– Milordzie, przykro mi, że cię niepokoję, ale na dziedzińcu jest jakiś problem, który wymaga twojej interwencji.

– Jaki problem? – warknął Archibald.

– Nie znam szczegółów, ale ma to związek z markizem, sir. Mam cię poprosić, abyś przyszedł. To znaczy, uniżenie poprosić...

Na schodach Archibald się zastanawiał, czy przypadkiem staruszek nie padł martwy, zanim zdążył wyjechać z zamku. I nie byłoby to wcale takie straszne. Wkrótce jednak okazało się, że markiz żyje, ale jest wściekły.

– Nareszcie, Ballentyne! Co zrobiłeś z moim powozem?!

– Czym?

Bruce zbliżył się do Archibalda i szepnął mu na ucho:

– Wasza lordowska mość, wygląda na to, że nie ma powozu i koni markiza.

Archibald uniósł palec w kierunku Lanaklina.

– Zaraz do ciebie przyjdę, Wiktorze – oznajmił głoś­no, a następnie szepnął do Bruce'a: – Jak to: nie ma?

– Nie wiem, sir, ale strażnik przy bramie twierdzi, że markiz i jego woźnica, a raczej dwóch ludzi, którzy na nich wyglądali, już wyjechali przez frontową bramę.

Hrabiemu zrobiło się nagle niedobrze. Odwrócił się do czerwonego ze złości Lanaklina.