Skocz do zawartości

ejtu

Użytkownicy
  • Postów

    6
  • Dołączył

  • Ostatnia wizyta

Treść opublikowana przez ejtu

  1. Ej, bejb, Ty to mało sesji żeś zarżnął? Na rogalu też odpisałem już, poza tym pozwolę sobie zauważyć, że nie 'też', a TYLKO tamtą. Po tym, jak wcześniej przez kilka miesięcy sam nie chciałeś jej wskrzesić, więc siłą rzeczy - zablokowałeś ją Ty, jako MG.
  2. Przepraszam, żem tak długo nie pisał, ale z różnych to było powodów, włącznie z moim zapominananiem wiecznym i lenistwem (acz nie tylko). Mam teraz sesję w zakładkach w końcu na widoku cobym pamiętał. Ale sorry Kocie, akurat moja postać raczej nie hamuje sesji, bo na razie idzie drogą dość niezależną - i pierwszy raz widzę, żeby w jakiejś sesji gracze tak obsesyjnie nalegali na wywalanie nie odpisujących, zwłaszcza, jeżeli to nie opóźniają rozgrywki.
  3. Ork wyglądał wyjątkowo nieogarnięcie. Facet który wpychał się do jego łba zdecydowanie nie miał kultury, bo przy okazji ściągał na niego ból głowy i lekkie mdłości - wszelkie zakłócenia kontaktu, odchylenia od normy, aury i inne takie dla zwykłego orczego umysłu były delikatnie mówiąc nieprzyjemne. Usiadł tam gdzie stał, czyli na uboczu ulicy i pocierał skronie powoooli myśląc. - Zadanie, przodkowie, ugh... - burknął pod nosem i uniósł wzrok. Do portu szło się... taa, chyba w prawo. Trzeba będzie wynegocjować porządną stawkę od tych wszystkich przodków, nie ma za darmo, cholerni marudni eteryczni starcy. Po jeszcze chwili tępego kontemplowania przestrzeni podniósł się sprawnie i już z typowym dla siebie bystrym spojrzeniem i sprężystym, pewnym krokiem ruszył 'tam, gdzie bladoskórzy cumują wielkie łodzie'. - Durna archaiczna gwara - mruknął do siebie.
  4. - Gmhr - mniej więcej tak zapisałoby się zlepek dźwięków który wydobył się z ust orka. W momencie, gdy akurat skupiał całą swoją uwagę na dwóch agresywnie nacierających na siebie skupiskach świateł w przejmującej ciemności. Burknął jeszcze do siebie: - Czego? - i odszedł nieco od tłumu, drapiąc się dość intensywnie po głowie i widocznie na czymś skupiając. Znaczy, niezupełnie widocznie. Coś mu się dobijało, ale nie było znajome, więc po co, na co, dlaczego i czy to na pewno rozsądne? Następnych słów już nie wypowiedział na głos. - No dobrze, czego?!
  5. Miasto nawet miało swoje zalety. Było niemałe, choć, w porównaniu z Yarnen, pięknym, pełnym życia, tak odległym Yarnen wypadało i tak blado. Ale jednak nie wyróżniał się tu szczególnie w dość barwnym tłumie osobników wszelkich gatunków, zwłaszcza w tym świątecznym, obecnym czasie. I nawet coś się działo. Znużony przeokrutną nudą ork pierwsze kroki dzisiejszego dnia, akurat po ciężkiej nocy (wedle schematu, wypłata - rzucenie cholernie nudnej roboty - porządne pijaństwo w karczmie - panna lżejszych niż statystyczne obyczajów - nieco drażniący ból głowy) skierował gdzieś w centrum. Spore zbiegowisko zdało się interesujące - więc po chwili dawał już starannie wypolerowaną monetę właściwej wartości całkiem interesującej elfce. Przy okazji bezczelnie zagapił się tu i ówdzie, a gdy szła dalej jego wzrok popłynął przez chwilę za nią. Chwilę po tym poczuł znajome, irytujące wrażenie jakby ktoś dobijał się do jego świadomości i ściągał jego uwagę w jakimś kierunku - spojrzał więc na właśnie odsłoniętego Eisenheima, a pukający do umysłu przodek zdawał się jakby poirytowany - najwyraźniej jednak nie planował się zamanifestować czymś więcej niż prawie subtelnym marudzeniem. Ungu skupił się na przedstawieniu, patrząc nieco podejrzliwie na Mistrza i szukając uparcie czegoś, co mogło przyciągnąć ducha. Poza perfekcją wszystkich sztuczek.
  6. Dobry wieczór, chyba się jeszcze załapię. Imię: Unguddad Rasa: ork Zawód: aktualnie brak, z wykształcenia naukowiec Wiek: ciężko ocenić, gdzieś pomiędzy ludzką 30 a 50 Wyznanie: od święta duchy plemienne, zasadniczo brak Pochodzenie: obrzeża pustyni Kshabbar Słowem wstępu: orkowie Według badań przeprowadzonych przez ekspertów z Instytutu Antropologii, orkologii i elfologii Uniwersytetu Yarnenskiego orkowie są rasą pochodzącą bezpośrednio od wymarłego już, prymitywnego gatunku małp, który jest poszukiwany od kilkunastu lat wykopaliskami między innymi na terenie Kshabbar i pobliskich terenach. Dżungla, stanowiąca ich większość jest z badań generalnie wykluczona, zaś wszyscy badacze intuicyjnie zdają sobie sprawę, że tam właśnie należy szukać brakującego ogniwa – ale z przyczyn technicznych wciąż mają to gdzieś i kopią w łatwiej dostępnej glebie. Efektów brak. Jednakże cały szereg pośrednich dowodów (tu pozwolę sobie odesłać czytelnika do źródeł, głównie 7 i 8 numeru ''Ewolucjonistyki Dziś'' i artykułów prof. Unguddada z Yarnen) sugeruje, iż takie umieszczenie gatunku orczego jest zdecydowanie trafne. W każdym razie wniosek, także z badań antropologicznych, płynie prosty – mamy najprawdopodobniej wspólnych przodków. Co z tego, że przeciętny ork wygląda jak dobrze zbudowana i prawie bliska postawie stojącej małpa. Historia, pokrótce: Miejscem urodzin Ungu była, jak większości jego pobratymców ta część pustyni, gdzie jeszcze dało się żyć i zwiać w razie czego w rejony pełniejsze w wodę, ale jednocześnie na tyle nie do życia, żeby żaden inny gatunek nie wpychał się ze swoją egzystencją w orczą przestrzeń życiową. Plemiona, choć zasadniczo spokojne i pokojowo nastawione wobec innych gatunków lały się między sobą jak głupie, w ramach uświęconej tradycji i zwykłego sportu. Śmierć tylko zmniejszała co prawda, ilość żywych obywateli, ale za to zwiększała duchowy potencjał i panteon duchów przodków, a im bardziej samobójczo, acz bohatersko zginęli – tym większy mieli szacun na arenie ogólnopustynnej, więc bilans reputacji i morale plemienia pozostawał zwykle mniej więcej zerowy. Równowaga trwała i trwała od kiedy małpi przodkowie, schodząc z drzew zarzucili życie hippisowskich pacyfistów na rzecz hippisowskich fanów sportów walk. Specyficzne spojrzenie na życie zapewne miało jakiś związek z tym, że duchy przodków faktycznie pozostawały dość blisko ziemi i dużo gadały, z chęcią wtrącając się w świat żywych. Zwykle orkowie uchodzą za nieco oderwanych od rzeczywistości i często podejrzewa się u nich schizofrenię – co w dobie gwałtownego rozwoju elektryczności i psychonauk wszelakich nie jest zbyt przyjemną sprawą – a oni czasem najzwyczajniej w świeci muszą po raz pięćsetny wytłumaczyć zmarłemu w bitwie pod Przypominającą Przekrzywione Na Wschód Drzewo Niedaleko Wioski dziadkowi, że to, że znudziły im się ustawki w samo południe (jedna z bardziej masochistycznych orczych tradycji) i pragną wyjechać do jakiegoś ludzkiego miasta jest ich cholernym prawem. A silnik parowy to nie wielka fajka pokoju i i tak nie możesz w tym stanie zapalić! W każdym razie, przyszły wybitny orkolog – a jeszcze przyślejszy-mający-jakieś-pojęcie-o-różnych-rzeczach bezrobotny z wyższym wykształceniem począł swój żywot w tych uroczych warunkach. Pierwszych kilka lat życia ubiegło mu na beztroskim dzieciństwie, gdy miał ich koło jedenastu przytrafił mu się pierwszy romans z przyjaciółką z dzieciństwa – nikt nie wie jakim cudem w orczym społeczeństwie więcej jest mężczyzn niż kobiet, pomimo, że Ci ostatni systematycznie starają się wytłuc nawzajem, ale w konsekwencji bliskie i przesycone erotyzmem relacje między nimi są częste, popularne, standardowe - czasem nawet wpisane w tradycję i obrzędowość plemienia. Temu osobnikowi akurat udało się, ciągiem zbiegów okoliczności, poczekać na swe homoseksualne uczucie. Romans ów trwał lat kilka, dopóki nie skłócił ich mężczyzna, za którym oboje latali, przy okazji popadając w szczerą niechęć do siebie nawzajem i awersję do uczuć damsko-męskich. Ork ów, ku któremu skierowali swoje uczucia zresztą poflirtował z obojgiem i się znudził, więc sytuacja była podwójnie bolesna – ale była. Wkrótce po tym i konflikcie z dziadkami, poirytowanymi jego kontaktami z ludzkimi handlarzami, którzy przywozili ze sobą całkiem sporo popularnonaukowych książek - a także faktem iż zdecydowanie zatracił pasję w bójkach i potyczkach które wypadało młodemu, wchodzącemu w wiek męski wojownikowi toczyć. Skończyło się na tym, że zdecydował się wyjechać, a po drodze parę duchów przodków które jeszcze próbowały przekonać go do pozostania w wiosce obraziło się i opuściło go – jedynie brat pradziadka imieniem E''aknunn, swego czasu szaman plemienia, zmarły bohatersko podczas eksperymentów z swoim szałasie (eksplozja była efektowna, a zapewne pracował nad czymś, co miało przysłużyć się dobru plemienia, więc heroizmu nie wypadało odmówić) postanowił nie rezygnować z opieki nad młodzieńcem. Wędrówka w roli ochroniarza małej karawany kupieckiej zmierzającej do Yarnen trwała kilka tygodni. Wkrótce po zamieszkaniu w mieście postanowił podjąć ambitną próbę rozpoczęcia kształcenia na uniwersytecie, z początku dość ogólnie jako biolog i antropolog, z czasem, dzięki trafieniu we właściwy okres – specjalizując się w orkologii, właśnie rozkwitającej dzięki kilku orkowym naukowcom. Po kilku latach mógł porzucić dorywcze dorabianie jako wykidajło w barach i gdzie tam się udało na najbliższe dwie dekady – zajął się intensywną pracą naukową. Skrótowo ujmując – była serią sukcesów, ale gdzieś po drodze trafił się drobny wypadek, jedna ze ludzkich studentek zaszła w ciążę i, jak wszyscy na wydziale i całym uniwersytecie wiedzieli – ojcem był jej promotor, czyli właśnie Ungu. Reputacja i pozycja pozwoliły na zignorowanie sprawy, alimenty zdecydował się płacić regularnie, z nauczania akurat owej studentki, po skomplikowanych zmianach w rozkładzie zajęć zdołał zrezygnować, więc kariera trwała kolejnych kilka lat. Bogatszych w wyjazdy i wykopaliska, a odleglejszych od spraw osobistych na uczelni (jak na złość owa studentka zaczęła pisać doktorat, a wkrótce stała się koleżanką z pracy). Zasadniczo początkiem końca kariery Unguddada było spotkanie towarzyskie, na którym pośród paru wysoko postawionych person był i rektor uniwersytetu. Nikt z obecnych nie pamięta o co dokładnie poszło, więc legend powstało niemało – w każdym razie kłótnia obu panów skończyła się maniakalnym niemal szukaniem haków przez rektora na orczego badacza. Gdy zebrało się ich dość – i wbrew pozorom nie trzeba było nic poważnego, może poza sugestiami erotycznych relacji z jednym czy dwoma studentami, już nawet nie z jego wydziału – praca w zawodzie się urwała, a i na kilku innych uczelniach został zapobiegawczo spalony. Środowisko naukowe, nawet to najbardziej liberalne, nie zdzierżyło już fałszowania wyników badań – co jak na ironię samo było fałszerstwem, gdyż pośród licznych, niekontrolowanych orczych wad nie można odmówić Ungu rzetelności. I tu , jakoś pół roku później rozpoczyna się nowy etap życia, powrót do zera i szukanie roboty. Charakter i zachowanie Jak można wywnioskować, chuć jego nienasycona bywa niekontrolowana i pakuje go w sytuacje nieprzyjemne. W związku zaś z szeregiem owych sytuacji w życiu ostry dystans do bliższych relacji emocjonalnych także wykształcił – choć jak wiadomo orkowie to istoty nie kryjące uczuć i pozwalające im się uwolnić i realizować. Problemów z nawiązywaniem relacji ogółem nie stwierdzono, nie jest jakąś charyzmatyczną jednostką – ale z racji orczych cech, więc i niemałego stężenia testosteronu robi zwykle całkiem niezłe wrażenie w połączeniu z lekko filozofującym intelektualizmem, zdającym się nie pasować do wyglądu. Jako istota dość spokojna i wyważona rzadko reaguje agresją – chyba, że faktycznie zareaguje – wtedy wrodzony berserk potrafi mu zaburzyć zdolność racjonalnego myślenia, dlatego zwykle najpierw planuje, później ładuje się w problemy. W odrotnym układzie myślenie może się wyłączyć, a odruchy rzucić w środek tłumu przeciwników . Chyba tyle, nie cierpię opisywać charakteru postaci i wolę jak to wychodzi w czasie sesji ;d Wygląd: Około 185 cm przy dość potężnej budowie i lekko pochylonej sylwetce – co w połączeniu z długimi ramionami daje oczywiste skojarzenia. Skóra pokryta w większości futrem, bardzo ciemnozielonym, nie licząc części twarzy, wewnętrznej strony dłoni i stóp no i, hm, wiadomo. Ma średniej długości włosy i bokobrody. Zwykle ubrany w piaskowe spodnie i jasnobrązowe buty, koszulę i kapelusz, za pasem jednosieczny topór długości około pół metra o dość szerokim ostrzu. Cechy rasowe: Berseeeeeeeeeerk. Klasyczne życie orka to lanie się po mordach z innymi orkami z wykorzystaniem wrodzonego potencjału na bycie cholernie silnym, szybkim i wściekłym wojakiem połączonego z wieloletnią praktyką. Nawet, jeżeli ork przez dwadzieścia lat bije się głównie w piątki w pubach, to i tak sporo z tego mu pozostaje i pokonanie dwóch-trzech, ludzi podobnego wzrostu, wagi i sprawności fizycznej nie stanowi problemu. To znaczy, stanowi, ale wciąż mniejszy niż dla nich pokonanie jednego zdenerwowanego orka. Kilku więcej może stanowić problem poważnieszy, ale wciąż do rozwiązania. Duch opiekuńczy. Są one zwykle upierdliwe, ale łażą i po kilka za jednym wojownikiem, służąc mu swoją radą, wiedzą i pomocą – zwykle mało fizyczne, ale mogą się przynajmniej objawić w niezupełnie materialnej postaci i przerazić większość ludzi (jeżeli nawet nie uciekną, to widok może być na tyle konfudujący, że za wiele później nie zdziałają – zwłąszcza, jezeli takich duchów pokaże się cała ekipa). Ungu sam się prosił od focha od większości, więc ma tylko jednego – który co prawda jako najbardziej wykształcony i inteligentny ork plemienia za swojej kadencji faktycznie ma wiele do powiedzenia i zdarza mu się znać odpowiedź na różne dziwne pytania, ale z racji poważnych, zaświatowych spraw potrafi nie reagować na wołanie podopiecznego. Albo pojawiać się w bardzo nieoczekiwanym momencie, bez pytania, czy to dobry pomysł, żeby pokazywać się żywym. Ale wciąż jest prawie dwumetrowym, potężnym orkiem, prawie nagim, wytatuowanym i obwieszonbym dziwnymi kolczykami. Umiejętności pierwszorzędne: Walka wręcz. Wiadomo, cecha wynikająca z rasy i lat praktyki, na dość wysokim poziomie. Znajomość antropologii i orkologii, w których to dziedzinach jest ekspertem. Prowadzenie wykopalisk, konserwacja kości i różnych takich. Umiejętności drugorzędne: Walka toporem, obecnie nie jest w tym zbyt wprawny, ale za młodu nierzadko się nim posługiwał. Rysowanie. Umiejętności dodatkowe: Czytanie i pisanie. Ogólne wykształcenie w naukach ścisłych. Gotowanie Ekwipunek: Wciąż ma dom w Yarnen, nieduży, ale jednak zawierający przyzwoity dobytek w kilku pokojach. W obecnej sytuacji, gdy jest w podróży posiada ubranie, które ma na sobie, opisane wcześniej. Do tego plecak z paroma dodatkowymi ciuchami, dwoma nożami, sztućcami i małym, stalowym garnkiem z uchwytami z tworzywa sztucznego (ach, ta technika! <3), kilkoma zeszytami, częściowo zapisanymi, częściowo nie i ołówkami. W sakiewce wciśniętej w sam środek tego wszystkiego ma złoto, za które można by przeżyć sypiając i jadając w karczmach przez jakieś dwa miesiące. Zalety: Inteligencja – ma umysł wyjątkowo bystry i sprawny, świetnie kojarzący i analizujący fakty. Zwierzęcy urok – jako jednostka ultramęska skupia na sobie uwagę kobiet, nie tylko orczych. Oparcie w pobratymcach – orcze tradycje nakazują wspierać krewniaków, nawet jeżeli opuścili swoje społeczeństwo, więc zawsze może znaleźć gościnę w wiosce swojego plemienia, a nawet innego – o ile w tej chwili nie toczy ono wojny z plemieniem Unguddada. Wady: Brak rozsądku w kwestii wyboru partnerów swych romansów. Często kieruje się niezaspokojonym pożądaniem, średnio przejmując się konsekwencjami. Aczkolwiek, jest dżentelmenem jak na kształconego orka przystało i nie narzuca się, jeżeli zostanie mu odmówione. Takoż zwierzęcy urok – wzbudza zazdrość i poczucie zazgrożenia u mężczyzn. Poczucie wyobcowania w ludzkim społeczeństwie – orkowie przez wielu ludzi są traktowani z mniejszą bądź większą niechęcią. ...może być?
×
×
  • Dodaj nową pozycję...