Napęd nadświetlny: rozładowywanie

Kiedy przez rdzeń napędu nadświetlnego przepuszcza się dodatni lub ujemny prąd elektryczny, rdzeń uzyskuje statyczny ładunek elektryczny. Napędy mogą działać średnio przez 50 godzin, zanim osiągną poziom nasycenia. Może się to zmieniać w zależności od rozmiarów redukcji masy; cięższy albo szybszy statek osiągnie poziom nasycenia w krótszym czasie.

Jeżeli pozwoli się na zgromadzenie ładunku, rdzeń rozładuje się do wnętrza statku. Pozbawieni uziemienia członkowie załogi usmażą się żywcem, systemy elektroniczne spalą się, a metalowe grodzie mogą się stopić w jedną masę.

Najbezpieczniejszym sposobem rozładowania rdzenia jest wylądowanie na jakiejś planecie i zapewnienie uziemienia, takiego jak piorunochron. Duże jednostki w rodzaju pancerników nie mogą wylądować i muszą się rozładować w pole magnetyczne planety. Statek przekazuje ładunek z rdzenia napędu do zewnętrznego pancerza kadłuba, a potem nurkuje w pole magnetyczne. W miarę, jak kadłub pozbywa się ładunku, w pole przeskakują pasma błyskawic, które tworzą wokół planety piękne zorze.

Na czas rozładowywania statek musi ukryć swoje czujniki i broń, aby uniknąć ich uszkodzenia, w wyniku czego zostaje oślepiony i bezbronny. Rozładowywanie na księżycu ze słabym polem magnetycznym może trwać wiele dni, ale już przy potężnym polu gazowego olbrzyma może to zabrać niecałą godzinę. Ośrodki głęboko w przestrzeni kosmicznej, takie jak Cytadela, często dysponują specjalnymi punktami rozładowań dla odwiedzających je statków.