Napęd nadświetlny: wygląd

Kosmiczni nowicjusze pytają: 'Co widać na zewnątrz statku, który podróżuje z prędkością światła?'. Częściowej odpowiedzi udziela zwykła tafla szkła. Światło porusza się w szkle wolniej niż w powietrzu, a w przestrzeni konwencjonalnej wolniej niż w znacznie przyspieszonym polu efektu masy. Powoduje to refrakcję - światło wpadające pod dowolnym kątem ulega załamaniu i rozszczepieniu. Obiekty na zewnątrz statku również pozornie ulegają refrakcji. Im większa różnica pomiędzy obiektywną (zewnętrze) a subiektywną (wnętrze) prędkością światła, tym silniejsza refrakcja.

Kiedy w polu rośnie subiektywna prędkość światła, obiekty na zewnątrz będą się przesuwały ku czerwieni, aż wreszcie staną się widoczne tylko dla anten radioteleskopów. Wysokoenergetyczne źródła elektromagnetyczne, normalnie niewidzialne dla oka, stają się widoczne w niebieskim spektrum. W miarę wzrostu prędkości światła stają sie widoczne także źródła promieni rentgenowskich, gamma, a w końcu też kosmicznych. Zamiast gwiazd pojawią się pulsary, przyrastające kręgi czarnych dziur, kwazary i wiązki promieni gamma.

Dla obserwatora z zewnątrz statek w polu efektu masy będzie się wydawał przesunięty ku błękitowi. Wewnątrz pola umożliwiającego podróż z podwójną prędkością światła każde promieniowanie będzie miało dwa razy więcej energii niż w normalnych warunkach. Jeśli statek znajduje się w polu prędkości ok. 200 razy większej niż prędkość światła, emituje widzialne światło jako promienie rentgenowskie i gamma, a podczerwone ciepło z kadłuba jest przesunięte w stronę błękitu do spektrum widzialnego lub wyżej.

Statki poruszające się z prędkością nadświetlną są widoczne z ogromnej odległości, chociaż ich sygnatury będą się przesuwać jedynie z prędkością światła.