Pierwsza zima była ciężka. Porzuciło nas wiele kobiet i mężczyzn, wybierając powrót do swych rodzin na stałym lądzie. Oddzieliły się ziarna od plew. Pozbyliśmy się niewiernych, słabych i tych, którym nie było dane przetrwanie.
Opowieści o duchach zamieszkujących te okolice to tylko historyjki. Odstraszają tylko tych, którzy mażą się na widok własnego cienia migoczącego w świetle ogniska. Zostałem z najbliższymi, wiecznie czujnymi druhami.
Nie potrzebuję większego towarzystwa. Lodowaty wiatr przepędził ostatnich, którzy mieli się za mych towarzyszy. Na co mi ich opieszałość? Niech ci, którzy spoglądają na Fortecę Jafeta, boją się i wiedzą, że wielki człek podbił tę przeklętą wyspę.
Nawet moi najbardziej zaufani posłańcy przestali przybywać z pożywieniem i zapasami dla fortecy. Muszę być samowystarczalny, muszę zacząć uprawiać tę ziemię, jak mój ojciec.
Skały nie rodzą plonów, a zapas zboża ma się ku końcowi. Nie porzucę wżdy mego największego dzieła. Oprę się burzy, odpędzę duchy i odgryzę się wiatrom tak, iż wszyscy będą śpiewać pieśni o mej wspaniałej osadzie.
Zaczynam wierzyć, że w opowieściach o duchach tkwi jednak ziarno prawdy. Albo to głód przeze mnie przemawia.
Duchy zaczęły do mnie przemawiać, od kiedy żywię się zmarzłym mchem. Słyszę je coraz wyraźniej. Mówią, że popełniłem błąd, przypływając na tę wyspę. Jakbym sam tego nie wiedział.
BOGOWIE, DOPOMÓŻCIE
Komentarze
Komentowanie jest zarezerwowane dla zarejestrowanych użytkowników. Zaloguj się poniżej lub zarejestruj - za darmo i w mniej niż 5 minut!