Księżycowy Lorkhan

Księżycowy Lorkhan
spisał
Fal Droon

Istnym koszmarem byłoby przytaczanie tutaj najrozmaitszych wersji wydarzeń w Adamantowej Wieży; Wojna Przejrzystych Metafor sprawiła, że historie te nie są w stanie wykazać się najbardziej podstawowymi cechami „opowieści". Każdy ma swoją ulubioną historię o Lorkhanie i ulubioną motywację, z powodu której Lorkhan stworzył Nirn, jak również ulubioną opowieść o losach Serca Lorkhana. Ale teoria Księżycowego Lorkhana zasługuje na szczególną uwagę.

W skrócie głosi ona, że księżyce były i są dwiema połówkami „ciała-boskości" Lorkhana. Tak jak pozostali bogowie, Lorkhan był sferą (planetą), która wzięła udział w Wielkiej Konstrukcji... ale gdy Ośmioro użyczyło fragmentów swych ciał, by stworzyć sferę/planetę śmiertelnych, ciało Lorkhana pękło na pół i jego boska iskra spadła na Nirn w postaci spadającej gwiazdy, „by zapłodnić go miarą swego istnienia i znaczną dozą samolubstwa".

Masser i Secunda są zatem personifikacjami dychotomii - zgodnie z naukami Artaeum, „pękniętej dwoistości" - której często przeciwstawiają się legendy o Lorkhanie: ideami animy/animusa, dobra/zła, bytu/nicości, poezji ciała, gardła i jęku/ciszy jako odrzucenia i tak dalej - umieszczonymi na nocnym niebie przez Lorkhana jako nieustanne przypomnienie o powinnościach śmiertelników.

Wyznawcy tej historii utrzymują, że wszystkie inne „historie o Sercu" są mitycznymi degradacjami prawdziwej genezy księżyców (i nie trzeba dodawać, że wierzą oni też w „teorię wydrążonego półksiężyca").