Pieśń o Pelinalu, tom 5

Pieśń o Pelinalu
Tom 5: O Jego Miłości Do Morihausa

[Przypis wydawcy: Tomy 1-6 zostały zaczerpnięte z tak zwanego Manuskryptu Remana znajdującego się w Bibliotece Cesarskiej. Jest on transkrypcją starszych fragmentów zebranych przez nieznanego badacza z wczesnego okresu drugiej ery. Poza tym niewiele wiadomo o oryginalnych źródłach tych fragmentów, z których część wydaje się pochodzić z tego samego okresu (być może nawet z tego samego manuskryptu). Jednak, ponieważ naukowcy nie są jednomyślni, co do czasu powstania tych sześciu fragmentów, nie zostanie tu wyrażona żadna opinia na ten temat.]
To szczera prawda, że Morihaus był synem Kyne, ale to, czy Pelinal był rzeczywiście Shezarrinem lepiej pozostawić bez odpowiedzi (ponieważ pewnego razu Plontinu, dobrze władający krótkim mieczem, powiedział to i tej samej nocy został uduszony przez ćmy). Znanym jednak jest, że ta dwójka często mówiła o sobie jako o rodzinie, w której Morihaus był niczym brat młodszy, oraz że Pelinal kochał go i nazywał swoim siostrzeńcem, choć mogły to być jedynie fantazje nieśmiertelnych. Pelinal nigdy nie doradzał Morihausowi w czasie wojny, bo też człowiek-byk walczył wspaniale i dobrze dowodził ludźmi oraz nigdy nie oddawał się Szaleństwu, ale Białoręki ostrzegał go przed rozwijającą się miłością do Perrif. „Jesteśmy ada, Mor i zmieniamy rzeczy miłością. Musimy zważać, bo inaczej jeszcze więcej potworów zrodzim na tej ziemi. Jeśli nie zaniechasz, kochaniem ciebie sobie ona weźmie i cały Cyrod zmienisz, jeśli sobie tym być pozwolisz". Słowa te onieśmieliły byka, ponieważ wiedział, czym jest i uważał swoją formę za wiecznie zbyt brzydką dla Parvanii, zwłaszcza, kiedy zdejmowała dla niego szaty. Prychnął jednak głośno i potrząsnął pierścieniem w swoich nozdrzach w świetle księżyca Secunda i rzekł: „Ona jest jak ten blask na tym pierścieniu: choć czasami to przypadek, kiedy poruszam głową w nocy ona tam jest. Więc wiesz, że prosisz o niemożliwe".