Smok

Legendy mówią prawdę: smoki lubią gromadzić skarby i mają niepohamowany apetyt, który zaspokajają, jedząc wszystkie bez wyjątku istoty żywe. Podobnie jak koty uwielbiają wylegiwać się w miejscach mocy – drzemią na nich, czerpiąc energię, lecz nie wiadomo, do czego ją wykorzystują. Istnieje pięć gatunków wielkich jaszczurów: białe, czarne, czerwone, zielone i skalne. Złote smoki, niezwykle inteligentne i obdarzone możliwością przybrania kształtu dowolnego stworzenia, to oczywiście bajka dla małych dzieci. Smoki owszem, są sprytne, ale nie potrafią mówić, a tym bardziej polimorfować.

Podczas spotkania ze smokiem najlepszą taktyką jest szczera modlitwa do wszystkich bogów bez wyjątku. Ateiści powinni uciekać – mogą wówczas przedłużyć życie o kilka uderzeń serca. Trzeba podkreślić, że dla amatora każde obrane rozwiązanie kończy się śmiercią. Walczący ze smokiem wiedźmin przede wszystkim powinien uważać na ogień – zionięcie jest zabójcze i momentalnie kończy walkę. Jaszczury potrafią latać, świetnie przy tym manewrują i w walce korzystają z przewagi wysokości. Wiedźmin powinien wspinać się na wysokie budowle, żeby zaskoczyć przelatującego gada i chronić się za murami. Jeszcze gorsze od ciosu smoczej łapy jest kłapnięcie paszczy – śmierć następuje natychmiast. Smoki, jak koty, lubią bawić się ofiarami, więc porywają je czasami w powietrze, a gdy się znudzą, upuszczają zdobycz z dużej wysokości.

Smok jest niewrażliwy na trucizny, niestraszne mu oleje potęgujące krwawienie, nie działają na niego pułapki i bomby. Ze świecą szukać śmiałka, który powaliłby smoka, chyba że zarąbie go uprzednio toporem. Takiego przebiegu walki wszystkim smokobójcom z duszy, serca życzę.

Składniki alchemiczne/rzemieślnicze: brak