Radowid

Gdy kilka lat wcześniej ojciec Radowida, Vizimir II, padł ofiarą skrytobójczego zamachu, królewicz miał trzynaście jeno wiosen. W kraju, jak to w takich chwilach bywa, zapanował chaos, nad którym wdowa, królowa Hedwig, nie byłaby w stanie zapanować. Możni, jak to możni – zaczęli kupić się w stronnictwa, chcąc udrzeć coś dla siebie. Niektórzy jawnie niemal lizali buty nilfgaardzkim emisariuszom, a czynili to z wielką wprawą i zaangażowaniem. Powołana do pomocy Rada Regencyjna uchroniła królestwo przed konfliktem, zdrajców przykładnie powieszono, jednak jej członkowie nie liczyli się z małoletnim podówczas władcą. Dlatego nikt spośród redańskiej szlachty nie spodziewał się, że młody Radowid wyrośnie na twardego monarchę, który odpłaci za wszelkie upokorzenia i zniewagi, jakich on i jego matka zaznali w czasach regencji. Król szybko pokazał, że o ile jego ojciec zasłużył sobie na przydomek "Sprawiedliwy", o tyle on przejdzie raczej do historii jako "Srogi".

O słuszności przydomku Radowida miała wątpliwą okazję przekonać się, w pewnym sensie naocznie, czarodziejka Filippa Eilhart. Po przedstawieniu jej listy zarzutów podpartych prywatnymi animozjami i informacjami pochodzącymi od cesarskiego wysłannika, król nakazał jej oślepienie. Snadnie pokazywało to, że Radowid nie miał problemu ze znalezieniem przysłowiowego kija, jeśli chciał kogoś uderzyć.