Horst Borsody

Właściciel najsłynniejszego domu aukcyjnego całej Północy, Horst Borsody, okazał się bufonem i snobem. Od początku traktował Geralta z wyższością, a gdy tylko usłyszał, co go do niego sprowadza, kazał swoim ludziom wyrzucić go za drzwi i obić. Można zatem powiedzieć, że ich znajomość zaczęła się ze złej stopy...

Jeśli na końcu misji Sezamie, otwórz się! opowiedziałeś się po stronie Horsta, a następnie zadowoliłeś się samym Domem:

Mimo to, kiedy między braćmi Borsody doszło do starcia, to właśnie po jego stronie opowiedział się Geralt. Wiedźmin nigdy mi nie wyznał, czemu podjął taką decyzję – może uznał, że z dwojga złego woli snoba i bufona od żądnego krwi oszusta, jakim okazał się jego dotychczasowy wspólnik, Ewald. Dzięki wsparciu Geralta Horst zdołał pokonać Ewalda – a za otrzymaną pomoc zapłacił, oddając wiedźminowi ozdobną szkatułę, zwaną Domem Maksymiliana Borsody’ego

Jeśli na końcu misji Sezamie, otwórz się! opowiedziałeś się po stronie Horsta, po czym zażądałeś testamentu jego ojca:

Mimo to, kiedy między braćmi Borsody doszło do starcia, to właśnie po jego stronie opowiedział się Geralt. Wiedźmin nigdy mi nie wyznał, czemu podjął taką decyzję – może uznał, że z dwojga złego woli snoba i bufona od żądnego krwi oszusta, jakim okazał się jego dotychczasowy wspólnik, Ewald. Dzięki wsparciu Geralta Horst zdołał pokonać Ewalda – ale nie cieszył się długo tym tryumfem. Kiedy okazało się, że wbrew wcześniejszym obietnicom Horst nie zamierza oddać wiedźminowi Domu Maksymiliana Borsody’ego, ten postanowił odebrać go siłą. Horst zginął od wiedźmińskiej stali, nim na dobre ostygło ciało jego znienawidzonego brata.

Jeśli na końcu misji Sezamie, otwórz się! opowiedziałeś się po stronie Ewalda:

Nic zatem dziwnego, że w konflikcie między braćmi Geralt opowiedział się po stronie swego dotychczasowego wspólnika, Ewalda – i pospołu z nim pokonał siepaczy Horsta. Chwilę potem Ewald zabił znienawidzonego brata – i to w sposób szczególnie okrutny. Mówiono potem, że nad trumną Horsta Borsody’ego, bogacza i możnego pana, nikt się nie pochylił i nikt nie zapłakał...