Człowiek-niedźwiedź

Jak nie dokończysz zupki, to przyjdą berserki i cię zjedzą.
– zasłyszane na Skellige

Na Skellige krążą legendy o ludziach zwanych berserkami, którzy, opanowani bojowym szałem, zmieniają się w niedźwiedzie. Tracą wówczas rozum i wszelką świadomość, kieruje nimi tylko i wyłącznie żądza krwi – którą muszą zaspokoić, żeby powrócić do ludzkiego kształtu. Mało kto jednak wierzy w to mrożące krew w żyłach podanie – nawet na Skellige, którego mieszkańcy najbardziej nieprawdopodobne legendy traktują zwykle ze śmiertelną powagą. Znaczy to albo, że ludzie-niedźwiedzie rzeczywiście są tylko wytworem wspomożonej pitnym miodem wyobraźni – albo że nauczyli się dobrze ukrywać swój niezwykły talent przed resztą wyspiarzy.

Z pieśni skaldów wynika, iż ogarnięci szałem berserkowie byli na pierwszy rzut oka nie do odróżnienia od zwykłego niedźwiedzia. Tylko drobne szczegóły anatomii, takie jak kształt języka czy zębów, pozwalały na odkrycie ich tajemnicy. W walce zdawali się zupełnie niewrażliwi na ból, a zadane im rany same jakoby się zasklepiały.

Jeśli owi ludzie-niedźwiedzie rzeczywiście istnieją, można przypuszczać, że, podobnie jak wilkołaki czy likantropy, są szczególnie wrażliwi na działanie oleju przeciw istotom przeklętym. Jeśli jednak wierzyć starożytnym pieśniom o czynach tych stworów, o popełnionych przez nie masowych mordach i rzeziach, trzeba mieć nadzieję, że żaden wiedźmin nie będzie zmuszony testować tej hipotezy.