Morowa dziewica

Chorzy majaczyli coś o pokrytej parchami i liszajami kobiecie, wokół której biegały oszalałe szczury. Uspokoili się po podaniu wyciągu z lulka i maku.
– zapiski Joachima von Gratza, szpital Wilmeryusza w Novigradzie

Wedle niektórych podań, w miejscach objętych epidemiami widuje się czasem ducha przypominającego z wyglądu ciężko chorą, rozpadającą się na kawałki kobietę, której towarzyszy orszak szczurów. Nie wiadomo, czy przynoszą one zarazę ze sobą, czy też tylko ciągną ku niej niczym ćmy do światła. Wiadomo za to doskonale, że lubują się w zadawaniu bólu i cierpienia, w ludzkich jękach i krzykach.

Istnienie morowej dziewicy jest przez wielu podawane w wątpliwość, jako że w całej historii tej części kontynentu, na przestrzeni pięciu wieków, zanotowano dotąd jedynie dwa przypadki pojawienia się tych istot, obydwa powiązane z trwającymi wówczas epidemiami. Trudno orzec, czy te zjawy były ich przyczyną, zostały przez nie w pewien sposób przyciągnięte, czy też narodziły się w ich wyniku.

Jak wskazuje nazwa, duchy te mają zawsze żeńską postać, choć nie wiadomo, co jest przyczyną takiego stanu rzeczy. Spekuluje się, że podobnie jak w przypadku innych widm, do ich powstania przyczynia się potężny ładunek emocjonalny, powiązany dodatkowo z określonymi okolicznościami śmierci danej osoby – w tym przypadku z poprzedzającą ją, długotrwałą bądź niezwykle bolesną chorobą.

Niewiele wiadomo o sposobie walki z morowa dziewicą, jednak można przyjąć, iż posiada ona wiele cech charakterystycznych dla innych zjaw i upiorów. Niebezpieczeństwo, jakie sobą prezentuje, jest prawdopodobnie znaczne, choć wiedźmiński immunitet powinien przynajmniej uchronić przed zarażeniem się przenoszoną przezeń chorobą.