Wilk

Mój znajomy zwykł mawiać, że przy tych wszystkich gryfach i innych bazyliszkach, to starych dobrych wilków już nie ma się co bać... A potem wilki zeżarły pół jego trzody.
– Yngvar, pasterz

Niegdyś wilki były niepodzielnymi władcami lasów. Ludzie straszyli nimi dzieci, drżeli na sam dźwięk ich wycia. Potwory postkoniunkcyjne nie tylko zepchnęły wilki do głębokiej głuszy, ale zajęły też ich miejsce w ludzkiej świadomości. To jednak nie znaczy, że stare drapieżniki przestały być groźne. Wilki nie mają może w sobie ani krztyny magii, nie zioną ogniem ani nie plują kwasem, ale nijak nie przeszkadza im to w zabijaniu nieostrożnych podróżnych i myśliwych.

Szczególnie groźne odmiany wilków to wargi oraz śnieżnobiałe wilki polarne, żyjące dziś już tylko w dzikich ostępach archipelagu Skellige.

Wilki żerują zwykle w stadach liczących po kilka, kilkanaście osobników, choć niektóre szczególnie silne samce wybierają życie samotnicze. Choć wilki są słabsze od wielu potworów postkoniunkcyjnych, braki w krzepie nadrabiają sprytem. Walcząc z nimi, trzeba więc szczególnie uważać, by nie zostać otoczonym. Nadejście wilków może też oznaczać poważniejsze kłopoty – te drapieżniki często bowiem dzielą terytoria łowieckie z wilkołakami, likantropami i leszymi.