[Śródziemie] Ungolianta

[Markusz]

Ungolianta - prawdopodobnie Ainur żeński, który zstąpił do Ei i został na samym początku zdemoralizowany przez Melkora. Stała się demonicą pustki, nękaną wiecznym głodem. Wyparła się swego pana i odeszła w mroki kontynentu Avathar, by tam urządzić sobie własną domenę i pożerać wszystko co jej się trafi. Najbardziej pożądała jednak i nienawidziła zarazem świateł Amanu. Dlatego przybrała postać gigantycznej pajęczycy i osnuła się siecią utkaną z ciemności, tak by wychwytywać promienie dochodzące z Królestwa Valarów. W końcu jednak sieć stała się tak gęsta, że promienie przestały dochodzić, a Ungolianta poczęła głodować.

W takim stanie odnalazł ją Melkor, który uciekł z Valinoru przed gniewem Noldorów i Valarów, gdy jego próby skłócenia synów Finwego wyszły na jaw.

Obietnicami nasycenia głodu nakłonił ją do pomocy. Ungolianta okryła ich oboje Bezświatłem, "w którym każda rzecz znika i którego żadne oko nie przeniknie, gdyż jest ono próżnią" i rozpoczęli mozolny marsz ku Amanowi. Tam akurat odbywało się święto na cześć Eru, podczas którego Manwe pragnął doprowadzić do zgody między Noldorami. Korzystając z tego, Ungolianta wraz z Melkorem prześliznęła się przez straże i dotarła do Drzew Valinoru. Tam Melkor wbił swą czarną włócznię w pnie drzew, aż zaczęły krwawić żywicą. Ungolianta zlizała żywicę i wyssała życiodajne soki z drzew, po czym wsączyła w nie swój jad. Nienasycona jednak była w dalszym ciągu, wypiła więc Studnię Vardy, gdzie składowano wodę z drzew. Pijąc ją puchła i czerniała, aż sam Melkor zaczął się jej obawiać, stała się mu bowiem równa mocą.

Razem z Melkorem przybyła jeszcze do Formenos i tam obrabowali wspólnie skarbiec elfów, zabierając Silmarille. Uciekli w postaci czarnej chmury, gdy świat otuliła Ciemność i cisza.

Zatrzymali się dopiero za cieśniną Helkarakse, oddzielającą Śródziemie od Amanu. Wówczas pajęczyca zażądała od Morgotha zapłaty za swoją pracę. Ten zaczął niechętnie jej podawać piękne klejnoty z Formenos, a Ungolianta puchła, czerniała i stawała się coraz potężniejsza. W końcu zażądała od Melkora Silmarilów, a po usłyszeniu odmowy, związała go czarną nicią i poczęła dusić. Morgoth wydał wówczas z siebie krzyk tak straszny i rozpaczliwy, że okoliczne skały popękały a jego pogłos dotarł do najgłębszych lochów Angbandu. Tam zbudził balrogów, którzy przybyli i ognistymi biczami przepędzili Ungoliantę. Od tej pory kraina ta zwana jest Lammoth, Kraj Echa, gdyż każdy słyszy echo Czarnego Pana, gdy się tam znajdzie.

Ungolianta uciekając przed balrogami zawędrowała w granice dziedziny Meliany, która ją odpędziła swą mocą. Wówczas pajęczyca zamieszkała na zboczu gór na północ od Doriathu, w dolinie którą nazwano później Nan Dungortheb, czyli Doliną Okropnej Śmierci, a góry, które wznosiły się powyżej - Ered Gorgoroth - Górami Zgrozy. Tam bowiem Ungolianta zaczęła pleść swe sieci i pochłaniać wszelkie światło, a gdy się pojawiły w tych stronach pająki, które wyszły z Angbandu, zaczęła się z nimi parzyć i je pożerać. Powstało wówczas plemię Wielkich Pająków, które miało straszyć wiele jeszcze wieków w różnych krajach Śródziemia. Do plemienia tego należała Szeloba, która omal nie zabiła powiernika Pierścienia u kresu Trzeciej Ery.

Wedle legend Ungolianta mieszkała w Ered Gorgoroth bardzo długo i nie wiadomo co się z nią stało później. Legendy jednak mówią, że w swym nieskończonym głodzie, pożarła wreszcie samą siebie.

Według niektórych Ungolianta była antytezą Eru. Iluvatar symbolizować miał Blask, Światło, moce twórcze i utrzymujące, pajęczyca natomiast była destrukcją, pustką i Ciemnością nie jako brak światła, ale jako jego przeciwieństwo. Tak jak Pratchett kiedyś wprowadził pojęcie Ciszy Absolutnej, która nie była brakiem dźwięku, ale ciszą tak głośną, że rozsadzała czaszkę, tak Ciemność Ungolianty zaćmiewała umysł i serce i paraliżowała wolę. Ungolianta była Nocą, której żadna potęga nie mogła unicestwić, a przeląkł się jej nawet Morgoth, który był najpotężniejszą istotą jaka zstąpiła do Ei.

[Wuja]

Zajebiście, ale kim jest facet, którego cytujesz w opisie? "Nietschze" ? Nie znam.

[Shane]

Ależ ty jesteś czepialski Prawie jak ja

Jedna litera mu się poniszczyła tylko.

A co do artu, Markusz, ok. Ja opisze dokładniej jak doszło do zniszczenia Drzew, więc twój art o Ungoliancie będzie w sam raz do tego.