[Śródziemie] Sławne postaci - Gandalf

[Markusz]

Gandalf

W przekładzie M. Skibniewskiej - j.w.

W przekładzie J. Łozińskiego - j.w.

W przekładzie M. i C. Frąców - j.w.

Gandalf (imię nadane przez Ludzi z Zachodu) przez Elfów Śródziemia zwany był Mithrandirem (w ich języku - Szarym Pielgrzymem lub Szarym Wędrowcem), przez krasnoludów - Tharkunem, a Haradrimów - Incanusem (tłumaczenia nie znane ponieważ Mistrz nie podał nigdy żadnych słów w haradrimskim, a khuzdul był językiem tajemnym znanym tylko krasnoludom). Theoden nazwał go Krukiem Burzy, a Grima Lathspellem, oznaczało Złą Nowinę. Denethor nazywał go Szarym Głupcem, ponieważ czarodziej, w przeciwieństwie do namiestnika, wierzył w zwycięstwo nad Sauronem. Na Najdalszym Zachodzie (Aman) nosił imię Olorin.

      Gandalf był Majarem, jednym z pięciu Istarich przysłanych do Śródziemia po 1050 TE ("Kiedy pierwsze cienie padły na Mroczną Puszczę, w zachodniej części Śródziemia pojawili się Istari, nazywani przez ludzi czarodziejami" (Silmarillion) chodzi o budowę Dol Guldur która miała miejsce w 1050). Wylądował w Szarej Przystani i jedynym, który od początku wiedział kim jest gość był Cirdan. Ten powierzył mu Naryę, Jeden z Trzech, Pierścień Ognia, by "za jego pomogą zdołał rozgrzać serca w tym coraz zimniejszym świecie". Mithrandir jako najczujniejszy postanowił dowiedzieć się, co czai się w mrokach Dol Guldur (twierdza na południu Mrocznej Puszczy), podejrzewano bowiem ze jest to jeden z Dziewięciu. Gdy po raz pierwszy przybył do twierdzy (rok 2063), Czarnoksiężnik przed nim uciekł. Mędrcy zwołali wówczas Białą Radę, przewodniczącym której został Saruman, mimo sprzeciwu Galadrieli, która była za Gandalfem. Ten jednak nie chciał przyjąć tej funkcji "gdyż nie chciał się krępować żadną więzią czy zależnością prócz posłuszeństwa woli tych którzy go do Śródziemia przysłali; nie chciał też osiedlić się w jakimś stałym miejscu ani oczekiwać na czyjekolwiek wezwanie." Gandalf postanowił później (2580 r.) po raz drugi wyruszyć do Dol Guldur - tym razem dostał się do środka fortecy (tam spotkał w lochach Thraina, który mu przekazał klucz i mapę do sekretnego wejscia do Ereboru) i odkrył, że to nie Nazgul lecz sam Sauron się tam odradza. Doszedł też do wniosku, że Nieprzyjaciel poszukuje Jedynego Pierścienia. Zwołano wówczas Białą Radę i Elrond wraz z Gandalfem próbowali nakłonić jej członków do ataku na Dol Guldur. Saruman jednak się temu sprzeciwił twierdząc że Pierścień Władzy spłynął Anduiną do morza i będzie leżał tam na dnie aż po kres świata (byłby tam bezpieczny - wiadomo bowiem, że wszelakie złe stwory obawiają się wód będących pod pieczą Valara Ulmo). Sam bowiem wówczas chciał go już odnaleźć i posiąść. Na kolejnym zebraniu Rady Saruman poparł jednak atak, a Gandalf, argumentując wzrastającą szybko potęgą Saurona, zdołał przekonać zebranych. Był wówczas jednym z wodzów wyprawy na Dol Guldur (2941 r.), które udało się zdobyć, a Czarnoksięznika przegnać. Równocześnie nakłonił Thorina do wyprawy po skarb Smauga (Serce Góry). Do grupy, poza krasnoludami, udało mu się też włączyć hobbita z Shire - Bilbo Bagginsa, który jako włamywacz miał wykraść skarby smoka gdy ten spał. Podczas przeprawy przez Góry Mgliste, Bilbo odnalazł jednak magiczny pierścień, którego pochodzenia Gandalf nie był pewien. Jednak przez kolejne sześćdziesiąt lat z pomocą Dunedainów rozpościerał pieczę nad krajem niziołków. Przekonał również Bilba by ten w swoje 111. urodziny (22 września 3001 TE) przekazał Pierścień swemu bratankowi - Frodowi. Wówczas Gandalf wrzucił Pierścień w płomienie kominka, dowodząc, że klejnot jest Jedynym. Będąc pewnym co do pochodzenia artefaktu, Mithrandir, po długich badaniach nad jego historią, wyruszył, w 3018 TE, do Orthanku by zasięgnąć rady Sarumana, znanego ze swej wiedzy na temat magicznych pierścieni. Jednak Upadły Czarodziej, dzięki kontaktowi przez Palantir, sprzymierzył się z Sauronem i uwięził Gandalfa na szczycie swej wieży. Stamtąd Gandalf dostrzegł wojenne przygotowania Isengardu i tam był uwięziony przez osiem dni a uratowały go stamtąd wielkie orły pod przywództwem Gwaihira, gandalfowego przyjaciela. Po powrocie do Imladris (Rivendall) zainicjował, wcześniej planowaną, wyprawę by zniszczyć Jedyny Pierścień w Szczelinach Zagłady. Wywarł wielki wpływ na przebieg Rady u Elronda, ponieważ tylko on znał całą historię klejnotu Saurona i wiedział o zdradzie Sarumana Białego. Sam dołączył do Drużyny Pierścienia i był jej przewodnikiem aż do mostu Khazad-Dum, gdzie stoczył zaciętą walkę z Balrogiem z Morii. Potwór został pokonany, Gandalf jednak spadł razem z nim w przepaść i stracił swą cielesną powłokę. Valarowie zdecydowali, że jego misja nie jest jeszcze wykonana i przywrócili go do Śródziemia, czyniąc go Białym Czarodziejem (a więc "awansując" go z Szarego). Gandalf rozpoczął wówczas drogę do Rohanu. Pod lasem Fangorna spotkał Legolasa, Aragorna i Gimlego i razem z nimi dotarł do Edoras. Tam wyzwolił spod trującego wpływu króla Theodena, oraz skłonił go do wygnania Grimy Smoczego Języka (agenta Sarumana), który za pomocą słów sączył jad do umysłu króla. Następnie skłonił króla do wycofania się do Rogatego Grodu i poprowadził odsiecz w jego oblężeniu. Po rozbiciu sił Sarumana udał się do Isengardu i zastał go zdobytego przez entów. Rozpoczął wówczas pertraktacje z władcą grodu, ten jednak odrzucił składane mu propozycje, więc Gandalf pozbawił go różdżki usuwając go w ten sposób z bractwa Istarich i pozbawiając go cech przynależnych Majarowi takich jak nieśmiertelność i umiejętności magiczne. Przy okazji zdobył też wyrzucony nieopatrznie przez Grimę, Palantir z Orthanku. Pojechał następnie do Minas Tirith, gdzie próbował skłonić namiestnika Denethora do mobilizacji sił, bronił bramy grodu przez Królem Nazguli i uratował rannego Faramira, którego ojciec, myśląc, że Faramir zmarł, chciał spalić na stosie. Dzięki niemu również, orły Gwaihira uratowały Froda i Sama z Góry Przeznaczenia.

      W Trzeciej Erze Gandalf przybrał postać siwego, zgarbionego starca w szarym płaszczu i niebieskim, spiczastym kapeluszu. Wcześniej (tj za Dni Drzew), jak podaje "Valaquenta", przybierał różne postaci - czasem był niewidzialny, czasem wyglądał jak elf i pod tą postacią podsuwał tej rasie najróżniejsze pomysły. Troszczył się o istoty mało znaczące jak hobbici i żył w wielkiej przyjaźni z Elfami. Poza swoją różdżką od 2941 TE nosił również miecz Glamdring, należący wcześniej do Turgona, króla Gondolinu a zdobyty podczas spotkania z trzema trollami u podnóża Gór Mglistych. Miecz ten, bliźniaczo podobny do Orcrista, świecił jasno w obliczu bliskości orków. Po ucieczce z Isengardu, obłaskawił największego z mearasów - Cienistogrzywego i jeździł na nim do końca Wojny o Pierścień.

    Po upadku Barad-dur, odrodzeniu Królestwa i ślubie króla Elessara z Arveną Undomiel, odpłynął z Szarych Przystani na Najdalszy Zachód w 1 roku Czwartej Ery.

                                                                                      Łukasz Markuszewski i Michał Cieczko

To jest finalna wersja artu o Gandalfie. Gdyby ktoś zauważył jaka literówkę proszę poprawić lub poinformować moderatora lub mnie. Czekam również na ew. uwagi i sugeruję wydzielenie całego wątku.

[Mrozie]

Przeniosłem do lore. Jest to wersja właściwie już do publikacji, ale gdyby chciał ktoś coś dodac, zapraszam.