Co robić, jeśli los, który dopuścił do Katastrofy, płata jeszcze okrutniejszego figla: kompletnie grzebie pod tonami ziemi najdłuższą odnogę kijowskiego metra, pozostawiając bez szwanku dwie pozostałe? Co, jeśli widma „czerwonej” linii przypominają o sobie w każdej tajemnicy i zagadce wszystkich kolejnych lat? To niemożliwe, żeby ktokolwiek mógł tam przeżyć, a jednak…
Podczas jednego z kolejnych wypadów stalkerzy Krzyża – położonej w podziemiach Kijowa wspólnoty stacji obu ocalałych linii – znajdują na powierzchni nieznanego człowieka w mocno zniszczonym skafandrze ochronnym. Jest obcy w świecie metra i nikt nie umie stwierdzić, kim jest i skąd przybył, nie licząc miejscowej dziewczyny z uszkodzonym mózgiem i psychiką dziecka. Żeby dokopać się do jej wspomnień, potrzebna będzie pomoc kogoś, kto zdoła znaleźć sposób, by z nią pomówić. Dziecięcy nauczyciel Jon podejmuje się przeprowadzić dziewczynę na drugi koniec Krzyża, w dalekie i dzikie rejony, aby znaleźć jej lekarza. Ktoś próbuje im przeszkodzić, nie cofając się przed niczym. Ktoś, kto wciąż jeszcze zna tajemnice „czerwonej” linii.
O ile sytuacja zaraz po nuklearnej apokalipsie, która miałaby nastąpić w 2033 r., jest nam doskonale znana, o tyle nieco odleglejsza przyszłość nadal skrywa wiele tajemnic. Mowa oczywiście o Uniwersum Metro 2035, które wział na warsztat Siergiej Niedorub w swojej nowej powieści pt. Czerwony Wariant.
Jako że nie miałem okazji przeczytać kontynuacji Pitera, Czerwony Wariant pióra Siergieja Niedoruba był moją pierwszą książką z podcyklu Uniwersum Metro 2035. W teorii ma on opowiadać o losach ocaleńców na dwa lata po wydarzeniach z głównej serii, ale szczerze mówiąc – przynajmniej w tym przypadku – nie ma to absolutnie żadnego znaczenia. Gdyby nie lekko przemodelowane logo nawet nie zorientowałbym się, że mam do czynienia z rzekomą nowością. Nie znaczy to bynajmniej, że Czerwony Wariant jest do niczego.
