Hyperversum - Cecilia Randall - Recenzja

Wyobraź sobie komputerową grę RPG, która pozwala nie tylko śledzić losy bohaterów, ale wejść w ich skórę. Która zaciera granicę pomiędzy rzeczywistością a światem wirtualnym.

Ileż razy wyobrażałem sobie długie spacery po Starym Obozie w Górniczej Dolinie. Jak mocno wczuwałem się w rolę śmiałków, którzy przebijali się przez kolejne korytarze Świątyni Pierwotnego Zła. I w końcu ile minut prawdziwego życia zmarnowałem na oglądanie zapierających dech w piersiach krajobrazów w Cyrodiil. Chyba skojarzenie tego typu wspomnień wraz z przytoczonymi słowami skłoniły mnie do sięgnięcia po Hyperversum.

Główną postacią powieści jest Ian – historyk, który w momencie rozpoczęcia przygody pracuje nad doktoratem o francuskich rodach Ponthieu oraz Montmayeur. Wraz z przyrodnim bratem – Danielem (drugą, co do ważności postacią w książce) postanawiają spędzić jeden z wieczorów grając w Hyper Universum. Skrzykują więc kilku znajomych, przynoszą piwo, siadają w pokoju, odpalają grę, która… w wyniku błędu przenosi ich bezpowrotnie w miejsce, w którym rozgrywać miał się scenariusz ułożony przez Iana na podstawie pracy doktoranckiej. Tak rozpoczyna się przygoda szóstki przyjaciół.

Jak to: szóstki? Okładka sugeruje, że jest ich troje, tymczasem jest ich dwa razy więcej. Oprócz nich są to Donna, Carl oraz Martin. O ile pominięcie tych dwoje pierwszych można zrozumieć, to zlekceważenie Martina, który jest rodzonym bratem Daniela, wydaje się całkowicie nieuzasadnione. Ale o tym później.

Właściwą ocenę Hyperversum zacznijmy od jej najmocniejszego punktu czyli fabuły. Cała intryga rozgrywająca się między dwoma królewskimi rodami Anglii i Francji jest zgrabnie ułożona. Widać, że autorka dokładnie przemyślała rozwój wydarzeń, a także to, że w momencie pisania Hyperversum Randall planowała już kontynuację. Z ciekawością odkrywałem, jak pomysłowo poplątała losy Iana mieszając je w czasoprzestrzeni. Dodam tylko, że sam koniec jest zaskakujący i przyznam otwarcie, nie spodziewałem się takiego rozwiązania. Intryga z pewnością przewyższa poziom standardowych „młodzieżówek”, co więcej, zaryzykowałbym stwierdzenie, że podana w odpowiednio dojrzalszej otoczce wybroniłaby się ze sporym sukcesem jako pozycja dla „starszych”.

I to jest największym minusem powieści. Całość jest wręcz stereotypową baśnią i nie mogę uniknąć porównania do Opowieści z Narnii, mając na uwadze przeniesienie postaci do „innego” świata. Oprócz tego mamy potężnego wojownika – Iana, który praktycznie bez treningu pokonuje zastępy przeciwników, również takich z kilkunastoletnim „stażem”. Dalej jest Daniel, który z łukiem potrafi zrobić to, czego nie potrafią dokonać najwięksi myśliwi Francji. Jakżeby inaczej, znajdzie się również piękna, dobra, idealna (i bogata) Isabeau, która jest wzorem cnót. Wątek miłosny pomiędzy nią a Ianem idealnie wpasowuje się w ów baśniowy klimat. Nie muszę chyba dodawać, że świat dzieli się na postaci skrajnie złe i dobre, czyli agresorów Anglików i zdrajców Francji, którzy przedkładają prywatę nad dobro ojczyzny oraz tych dobrych Francuzów, którzy są przykładem szlachetności i poświęcenia. Oczywiście nasi bohaterowie znajdują się w tym drugim obozie.

Tu dochodzimy do drugiej negatywnej cechy powieści. Mimo ambitnej fabuły, charaktery postaci są tak płaskie, że jedynym bohaterem wywołującym jakiekolwiek emocje jest Carl, który jest... tchórzem. O pozostałych postaciach nie można powiedzieć zupełnie nic. Jedyne nazwisko (oprócz tych należących do głównych bohaterów), które pozostało mi w pamięci, należy do hrabiego de Ponthieu, a i to dlatego, że ów często występuje na kartach księgi. Na początku wspomniałem również o bezzasadnym pominięciu Martina w nocie wydawniczej. Jego rola, tak samo jak Jodie – dziewczyny Daniela (umieszczonej na okładce), jest tak znikoma, że powieść obeszłaby się bez tych dwóch postaci. Ich umiejętności przydają się jedynie w jednej scenie, zaś przez resztę książki nie dowiadujemy się o nich praktycznie niczego, a w już szczególności o ich charakterach.

Chciałbym jeszcze wspomnieć o tym, że nie mogę zgodzić się ze stwierdzeniem, jakoby Hyperversum było powieścią fantastyczną, a nie historyczną. Mamy tu wiernie odwzorowane realia średniowiecza, występują również postacie i miejsca z epoki. I mimo że część z nich jest wymyślona, to daleko książce do szeroko rozumianej fantastyki. Z elementów nadprzyrodzonych mamy tu tylko przeniesienie bohaterów do XIII-wiecznej Francji, dalej to, jak już wspomniałem, surowe realia średniowiecza.

Reasumując. Jeśli masz młodsze rodzeństwo, dla którego poszukujesz prezentu, kup Hyperversum i spróbuj dać książce szansę. W innym przypadku wątpię, by dorosły czytelnik znalazł tu coś dla siebie. Powieść, która w odbiorze jest bardzo lekka, z całą pewnością kierowana jest do młodszych, choć obawiam się, że objętość i o wiele za długi wstęp może odrzucić nawet docelowego odbiorcę. Ja tak czy inaczej sięgnę po kolejną część Hyperversum, choć na pewno nie od razu. Po prostu mam słabość do bajek.