Bestia - Kamila Turska - Fragment #1

– Dobrego dnia, Rayanie – usłyszał pozdrowienie. 

Odwrócił się i zobaczył Batara, jednego z najbogatszych kupców w mieście, oraz jego córkę, Keirę.

– Dobrego dnia, Batarze – odparł uprzejmie. – I tobie też, Keiro.

Uśmiechnęła się i skłoniła.

– Może usiądziesz z nami i napijesz się zimnego nektaru? – zaproponował kupiec, wskazując pobliską kaneę, gdzie przy drewnianych stołach raczono się plackami z mięsem i popijano chłodne napoje. – Dzień taki gorący.

Tak, odkąd przyjęto go do Kręgu, Rayan był najlepszą partią w mieście. Najmłodszy Wiedzący w dziejach Akarii. Pamiętał jednak, że Keira okazywała mu życzliwość i zainteresowanie, jeszcze zanim został kimś więcej, niż zwykłym uczonym. No i nie mógł zaprzeczyć, że była bardzo ładna. Dlatego teraz posłał jej uśmiech i skinął głową.

– Chodźmy.

– Pewnie ostatnio masz mniej czasu na swoje księgi – zagaił Batar, gdy już siedzieli, popijając chłodną nalewkę. – Obowiązki Wiedzącego…

Rayan przytaknął.

– Wciąż staram się tłumaczyć księgę napisaną przez Czcigodnego Maruka, ale minie jeszcze wiele, wiele dni, zanim ją skończę. 

– A czego dotyczy fragment, który teraz tłumaczysz? – zaciekawiła się Keira.

– Jest o saabach – odparł zgodnie z prawdą, choć wolałby rozmawiać na jakikolwiek inny temat.

– Och! –wzdrygnęła się.

– Przecież saaby nie istnieją – w głosie Batara wcale nie było pewności. – Prawda?

– Na pewno istniały w czasach, gdy żył Czcigodny Maruk – odparł powoli Wiedzący. – A to, że teraz od bardzo, bardzo dawna nikt żadnego nie widział, wcale nie znaczy, że już ich nie ma. Może po prostu nie wychodzą z czeluści Ogaary. Albo – zawahał się, niepewny, czy podzielić się swoim domysłem – czasem wychodzą, polują, po czym wracają do swojego świata, ale nie zostawiają nikogo, kto mógłby opowiedzieć o spotkaniu z nimi. 

Przez chwilę patrzyli na niego z przerażeniem. 

– Naprawdę myślisz…?

– Nie, nie – pożałował szczerości. – Przecież gdyby rzeczywiście się tak zdarzało, znajdowano by…– szukał odpowiedniego słowa – znajdowano by jakieś ślady. Czcigodny Maruk opisuje, że saaby zabijały ludzi, rozszarpując im gardła i wypijając krew. Zostawały więc ciała upolowa… zabitych…

Przeklął się w myślach. Po co o tym mówi? Ladan miał rację – za mało przebywał wśród ludzi, zbyt dużo czasu spędzał nad starymi księgami. Powinien prawić Keirze komplementy, a nie opowiadać o potworach.

Jednak dziewczyna go zaskoczyła.

– Ale saaby są rozumne, prawda? – spytała – Gdyby z jakiegoś powodu nie chciały, aby ludzie wiedzieli, że wychodzą z Ogaary i polują, mogłyby zabierać schwytanych na pustynię albo w góry, gdzie nikt by nie znalazł ciał, prawda?

– Keira! – zdumiony Batar zmarszczył brwi. Dziewczyna tylko posłała ojcu niewinne spojrzenie, a potem wpatrzyła się w Rayana, wyraźnie czekając na odpowiedź.

– Saaby są bardzo inteligentne – odparł Wiedzący. – Czcigodny Maruk przyznawał, że potrafiły przechytrzyć niejednego człowieka. Nie sądzę jednak, aby miały powody się ukrywać. Znacznie przewyższają ludzi siłą i szybkością. Ten, na kogo saab zdecyduje się zapolować, może uważać się za martwego jeszcze zanim polowanie się rozpocznie.

– Nie można ich zabić? – spytał kupiec, zapominając, że pragnął zmienić temat rozmowy. 

Rayan zawahał się.

– Każda rana, jaką zada się saabowi, od razu się goi. Nawet śmiertelna. Ale Czcigodny Maruk chyba odkrył sposób. Na razie znalazłem tylko zapis, że uśmiercił saaba i wszystko opisze dokładnie w osobnej księdze.

To informacja zrobiła odpowiednie wrażenie.

– Czy one naprawdę wyglądają jak zwierzęta? – zapytała Keira. 

– Tak, zwłaszcza wtedy, gdy polują. Ale mogą też wyglądać, mówić i zachowywać się jak ludzie. 

– To znaczy, że możesz przyjąć pod swój dach wędrowca, nie wiedząc, że to głodny saab, który szuka ofiary, a on nocą przemieni się i… – Keira zadrżała. 

– Pora dnia nie ma znaczenia. Mogą polować i w dzień, i w nocy.

– To okropne! Dobrze, że tłumaczysz te wszystkie księgi, taka ważna wiedza nie może przepaść –popatrzyła z podziwem.

Rayan ze zdumieniem uświadomił sobie, że się rumieni. Wymamrotał coś w odpowiedzi, udając, że nie dostrzega zadowolenia malującego się na twarzy kupca.