Tae ekkejr! - Eleonora Ratkiewicz - Recenzja

Według jednej ze słownikowych definicji, przyjaźń to bliskie stosunki międzyludzkie oparte na wzajemnej serdeczności, życzliwości, szczerości i zaufaniu. Jaka jest w rzeczywistości? Przez wielu uważana za największy dar życia, dla innych z kolei pojęcie takie nie istnieje. Często określana również jako dozgonna czy bezinteresowna. Właśnie o takiej szczerej i głębokiej przyjaźni pisze Eleonora Ratkiewicz w powieści Tae ekkejr!

Książka opowiada historię ludzkiego ambasadora księcia Lermetta, który w wyniku pewnego niefortunnego zdarzenia zostaje wysłany z misją do Doliny zamieszkanej przez elfy. Pokrótce mówiąc, w drodze przez góry ratuje on życie przedstawicielowi tej rasy, Enneariemu, co zobowiązuje go do rewanżu. Jak się okaże, szansa na oddania przysługi nadejdzie już niedługo. Poznanie Enneariego jest poza tym idealną sytuacją, aby ambasador przećwiczył nawiązywanie relacji z jakimkolwiek elfem.

Świat wykreowany przez autorkę jest niesamowity. Przedstawienie ras opiera się w głównej mierze na stereotypach. Zostały tak pogłębione, że wszystko tworzy spójną całość. Elf nie uważa się za istotę piękną, dumną oraz wyniosłą. Co więcej, według autorki przedstawiciela tej rasy fascynują ludzie, między innymi ich wyszukaną symboliką oraz wyobraźnią, a to jest bardzo rzadko spotykane w literaturze fantasy. Kolejnym przykładem, potwierdzającym to, że świat został dogłębnie przemyślany, jest dopracowanie języków. Dla przykładu, wśród długowiecznych elfów pojęcie śmierci naturalnej nie istnieje, więc takiego określenia po prostu nie znają. Idąc dalej, używają one niezliczonej ilości czasów, co wydaje się oczywiste dla istoty żyjącej kilka wieków. Autorka również przedstawia obyczaje, różniące poszczególne rasy oraz doprowadzające do konfliktów i nieporozumień między ich przedstawicielami.

Ciężko jednoznacznie wypowiedzieć się o fabule. Autorka, podobnie jak przy tworzeniu świata, tak i tutaj czerpie wręcz z oklepanych schematów. W konstrukcji głównego antagonisty dostrzec można realną motywację do poszukiwania zemsty, która jest osią głównego problemu i zarazem częstym motywem w fantastyce. Na szczęście w Tae ekkejr! fabuła nie jest najistotniejsza, gdyż wydawać by się mogło, że to świat przedstawiony jest główną wartością, którą chce przekazać autorka. I dobrze, ponieważ gdyby w tym przypadku motyw zemsty był przedłużany, mógłby zanudzić właśnie schematycznością.

Jednoznacznie, i niestety negatywnie, można się natomiast wypowiedzieć o stylu autorki. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie, a między opisy Ratkiewicz wplotła przemyślenia bohaterów, używając tej samej osoby, co przy relacjonowaniu. Jakkolwiek można rozpoznać myśli poszczególnych przyjaciół, tak ciężko rozróżnić opis od subiektywnego komentarza. Zabieg ten miał chyba być stylizacją na opowiadaną przez kogoś legendę, jednak wprowadza tylko chaos.

Na uwagę zasługuje fakt, że autorka nie wplotła żadnego romansu w losy Lermetta. Gdyby Enneari został zastąpiony jakąkolwiek postacią kobiecą, którą ambasador darzyłby afektem, powieść straciłaby wiele z uroku, przypisując sobie etykietę sztampowej, acz rozbudowanej opowieści. Między innymi dlatego, że znacznie łatwiej o książkę (szczególnie garściami czerpiącej ze stereotypów), której tłem jest miłość, a nie przyjaźń.

Tae ekkejr! to powieść bardzo dobra. Lekka oraz ciekawa, mimo że napisana ciężkim do przyswojenia stylem. Największą jej zaletą jest wykreowany świat, który zadziwia głębią mimo użycia stereotypów i popularnych trendów w fantasy dla młodszych czytelników. Nie oznacza to, że książka Ratkiewicz jest przeznaczona dla młodzieży, choć oczywiście Tae ekkejr! nie dotyka spraw drażliwych czy nie skłania do głębokich przemyśleń. Ot, lektura w sam raz pomocna w relaksie lub przerwie od Śmiertelnie Poważnych Książek.