Henselt

Wiedźmin rzekł kiedyś, że spotykał w życiu złodziei wyglądających jak rajcy miejscy, rajców wyglądających jak proszalne dziady, nierządnice wyglądające jak królewny, królewny wyglądające jak cielne krowy i królów wyglądających jak złodzieje. Król Henselt na złodzieja żadną miarą nie wyglądał, ale, z całym szacunkiem dla majestatu, na rozbójnika a i owszem. To malownicze porównanie zawdzięczał nie tylko swej brodatej fizjonomii i rozbieganemu, acz przenikliwemu spojrzeniu małych oczu. Za zbójecką uznano także jego aneksję Dolnej Marchii, czyli Górnego Aedirn, w czasie gdy Aedirn toczyło na swej południowej granicy wojnę z Nilfgaardem. Nieżyjący już król Demawend miał dość sprecyzowaną ocenę moralną tego kroku i zwykł ją wyrażać w krótkich, a dźwięcznych słowach. Nie tylko przez to król Henselt zyskał opinię osoby dość nieprzyjemnej – znane były szeroko jego ambicje, waśnie z sąsiadami, a także radykalna polityka wobec nieludzi, na kampanię przeciw którym trwonił niemało sił i środków.

Niemłody już Henselt nie miał żyjącego następcy, a krążyły plotki, że spłodzenie kolejnego syna przysparza mu wielkich problemów. Może i wraz z wiekiem potencja Henselta malała, lecz jego ambicje z pewnością nie. Król za wszelką cenę dążył do wojny i zagarnięcia Dolnej Marchii, którą raz już musiał wypuścić ze swych rąk.

Król zbierał owoce swych czynów sprzed lat, kiedy to wspólnie z Nilfgaardem dokonał rozbioru Aedirn. Choć potem zwrócił wydarte ziemie, wśród Kaedweńczyków wielu było takich, którzy uznali napaść na sprzymierzeńca za hańbę. To oni właśnie zawiązali spisek przeciw sprzedajnemu władcy, przysparzając monarsze kolejnego problemu.