Statki kosmiczne: silniki

Rdzeń napędu efektu masy zmniejsza masę bańki czasoprzestrzeni wokół statku. Dzięki temu statek może się szybko poruszać, ale nie uzyskuje żadnego napędu. Aby uzyskać napęd przy podróżach nadświetlnych, statki używają silników podświetlnych. Jest ich kilka rodzajów, zróżnicowanych pod względem wydajności i kosztów użytkowania. Wszystkie statki są wyposażone w systemy silników opartych na reakcjach wodorowo-tlenowych, które są potrzebne do manewrowania.

Napędy jonowe elektrycznie przyspieszają naładowane cząsteczki jako masę reakcji. Są ogromnie wydajne, ale wytwarzają niewielki odrzut. Są używane głównie w zautomatyzowanych barkach towarowych.

Głównym silnikiem komercyjnym jest 'silnik fuzyjny', który wykorzystuje plazmę z siłowni statku. Silniki fuzyjne dają potężne przyspieszenie za cenę trudnego zarządzania ciepłem. Paliwo fuzyjne jest tanie: hel-3 pozyskany z gazowych olbrzymów i deuter z morskiej wody albo komet. Substancją napędową jest wodór, również pochodzący z gazowych olbrzymów.

Jednostki wojskowe angażujące się w działania bojowe potrzebują większego przyspieszenia, niż są w stanie zapewnić silniki fuzyjne. Silniki statków wojennych wstrzeliwują antyprotony do wypełnionej wodorem komory reakcji. Wzajemne niszczenie się materii i antymaterii daje w efekcie wyjątkową siłę napędową. Wadą jest produkcja paliwa; antyprotony muszą być wytwarzane po jednej cząsteczce naraz. Większa część produkcji antymaterii zachodzi na potężnych panelach słonecznych obiegających gwiazdy, co czyni je bardzo ważnymi celami wojennymi.

Temperatura spalin napędów fuzyjnych i antyprotonowych jest mierzona w milionach stopni Celsjusza. Statek, który znajdzie się w ich zasięgu, stopi się jak wosk w palenisku.

Każdy długi lot międzygwiezdny składa się z dwóch faz: przyspieszenia i spowolnienia. Do połowy drogi statki kosmiczne przyspieszają, a następnie odwracają się o 180 stopni i zwracają silniki w przeciwną stronę, zwalniając w miarę docierania do celu podróży. Silniki działają przez cały czas, a szczytowa prędkość jest osiągana pośrodku lotu.