Akceleratory masy wprawiają metalowe pociski w ruch poprzez zmiany natężenia pola elektromagnetycznego. Pocisk, który dzięki polu efektu masy staje się lżejszy, może uzyskać ogromne przyspieszenie, osiągając prędkości wcześniej będące poza jego zasięgiem.
Decydującym czynnikiem w przypadku akceleratora masy jest jego długość. Im dłuższa lufa, tym dłużej pocisk będzie zyskiwał przyspieszenie, osiągnie większą prędkość ostateczną i przy uderzeniu uwolni większą energię kinetyczną. Pociski są zaprojektowane w taki sposób, by przy uderzeniu w cel spłaszczać się lub rozlatywać, zwiększając tym samym oddawaną mu energię. Gdyby nie to, przebijałyby cel na wylot, nie wyrządzając zbyt wielkich szkód.
Działa statków kosmicznych nie są umieszczone na zewnątrz, ale ukryte w kadłubach, a z zewnątrz widać jedynie otwory strzelnicze w burtach.
Główne działo statku to ogromna, zamontowana na jego górnej części broń sięgająca 90% długości kadłuba. Co prawda niszczycielską siłą dorównuje ono broni nuklearnej, ale trudno jest z niego celować. Ponieważ statki muszą być w stanie skierować dziób niemal dokładnie na swój cel, główne działo najlepiej sprawdza się w przypadku długodystansowego "bombardowania" ogniowego.
Działa boczne, które mierzą około 40% szerokości kadłuba, zadają mniejsze obrażenia i można zamocować ich więcej, łatwiej też wprowadzać tu zmiany. Nowoczesne pancerniki klasy Kilimandżaro posiadają 26 bocznych akceleratorów po obu stronach każdego z trzech pokładów, co pozwala im co dwie sekundy wystrzelić z jednej i z drugiej burty po 78 pocisków.
Jednakże akceleratory masy wywołują odrzut równy energii wystrzelonego pocisku. Chociaż pola efektu masy wokół amunicji osłabiają odrzut, spowodowany przez niego wstrząs i tak może wytrącić z równowagi załogę i uszkodzić systemy.
Komentarze
Komentowanie jest zarezerwowane dla zarejestrowanych użytkowników. Zaloguj się poniżej lub zarejestruj - za darmo i w mniej niż 5 minut!