Komunikacja

Komunikacja w czasie rzeczywistym jest możliwa dzięki wykorzystaniu sieci kosztownych boi komunikacyjnych opartych na przekaźnikach masy, przekazujących sobie transmisje przy użyciu laserów.

Boje komunikacyjne rozstawiane są w sieci, rozchodzące się od każdego przekaźnika masy. Same boje są właściwie skupiskiem prymitywnych miniaturowych przekaźników masy. Każda boja jest połączona z inną boją w sieci, tworząc korytarz przestrzeni o małej masie. Tymi 'rurami' przestrzeni nadświetlnej biegną wąskie wiązki laserów komunikacyjnych, umożliwiające niemal natychmiastową komunikację z dowolnym miejscem w sieci. Sieci z poszczególnych obszarów łączą się ze sobą za pośrednictwem przekaźników masy.

Jedynym opóźnieniem komunikacji występującym w tym systemie jest niewielka zwłoka pomiędzy miejscem źródłowym lub docelowym i najbliższą boją. Dopóki wszyscy uczestnicy komunikacji znajdują się w promieniu pół sekundy świetlnej (150000 km) od boi, możliwa jest płynna komunikacja w czasie rzeczywistym. Ponieważ boje utrzymywane są we wszystkich uczęszczanych zakątkach, w większości z nich można korzystać z natychmiastowej komunikacji bez ograniczeń. Opóźnienie pojawia się tylko wówczas, gdy statki zbaczają z ustalonych tras w dalekiej przestrzeni lub znajdują się w okolicy niezamieszkanych gazowych olbrzymów na obrzeżach układów czy w innych niezasiedlonych obszarach.

Podczas wojen boje komunikacyjne są pierwszym celem ataków. Po przerwaniu sieci łączności przesłanie wiadomości z objętego walkami układu może trwać tygodniami, a nawet latami. W układach, w których sieci nie zbudowano lub została zniszczona, szybka łączność wiąże się z przekazywaniem informacji za pośrednictwem statków kurierskich i bezzałogowych sond łącznościowych.