Gryf

A tak, pół orzeł to był, pół kocur, całkiem jak u ślachcica w herbie. Tylko w pazurach niósł nie berło, a krowie truchło.
– anonimowy świadek ataku gryfa

Gryfy żyły niegdyś jedynie w wysokich górach, gdzie polowały na świstaki i kozice. W pewnym momencie zdały sobie sprawę, że na zamieszkanych przez ludzi równinach znacznie łatwiej zdobyć żywność – czy to krowę albo owcę, czy to pasterza. Ten potwór, łączący w sobie cechy orła i dzikiego kota, stał się w przeciągu kilku zaledwie lat jednym z największych postrachów północnych królestw. Szczególnie złą sławą cieszą się zaś gryfy królewskie i archegryfy.

Stworzenia te łączą się w pary na całe życie, a w momencie zagrożenia swego towarzysza lub towarzyszki bronią partnera aż do śmierci. Z tej przyczyny postrzegane są często jako uosobienie odwagi, wierności i waleczności. Tej ostatniej z pewnością nie można im odmówić – raz sprowokowane do walki nie ustąpią, póki nie rozszarpią przeciwnika na kawałki.

Gryfy znajdują ofiary za pomocą niezwykle czułego węchu. Zbliżywszy się do obranego celu, potwór atakuje, pikując z dużej wysokości – a siła jego mięśni połączona z ogromnym pędem sprawia, że zadany w ten sposób cios często kończy walkę. Jeśli jednak ofiara przeżyje atak z powietrza, gryf bez wahania podejmie walkę w bezpośrednim zwarciu, wykorzystując zarówno ostry, zakrzywiony dziób, jak i ostre pazury.

Rany, które zadaje, są głębokie i powodują silne krwawienie. Co gorsza, gryfy nie mają właściwie żadnych słabych stron – poza wrażliwością na olej przeciw hybrydom i niektóre rodzaj petard.