Geralt z Rivii

Wielu nie może nadziwić się przyjaźni, jaka łączy mnie od przeszło ćwierć wieku z Geraltem z Rivii.

Gdy zaczęliśmy ze sobą przystawać, złośliwe języki radziły mu ponoć, by dla świętego spokoju ograbił mnie, udusił, wrzucił do wykrotu i przysypał ściółką. Przez osoby owe przemawiała zwykła zawiść, albowiem Geralt druhem jest mym najszczerszym, czego wielokrotnie dowody okazał.

Wiele mógłbym rzec o tym słynnym na świat cały łowcy potworów, w Starszej Mowie zwanym Gwynbleidd, które to miano Białego Wilka oznacza. Bo też i Geralt z Rivii jest osobą wyjątkową. Wydawać by się mogło, że to prosty rębajło, zawodowo tępiący bestie wszelakie, lecz przy bliższym spotkaniu okazuje się niezwykle ciekawym kompanem. Z pozoru zamknięty w sobie, małomówny, rzec by można mruk, a wobec przyjaciół jednak szczery, uczciwy, gotów wesprzeć radą i pomocą. Do tego, choć nie bardzo gładki w obyciu i o nieszczególnej aparycji, to przecież cieszący się estymą niewiast – słowem istna chodząca sprzeczność.

Bez fałszywej skromności rzec jednak mogę, że znam go jak mało kto. Byłem przy nim w chwilach złych i dobrych, wspomagając mądrą radą, ciepłym słowem i bystrym umysłem. Siłą rzeczy uwikłany jestem w jego historię, tak wcześniejszą, jak i obecną.

Tedy mym obowiązkiem jest kontynuować kronikarskie dzieło i ku pamięci przyszłych pokoleń opisać, jak potoczyły się jego dalsze losy.