Zgnilec

Pewnie, że cuchnie. Myślałeś, że nazywają je zgnilcami, bo ładnie pachną?
– Vesemir, instruktor wiedźmińskiej Szkoły Wilka

Zgnilec wygląda jak rozkładający się, obdarty ze skóry człowiek, którego głowa nabrzmiała od gromadzących się pod czaszką gazów. Ich pojawienie się zwiastuje obezwładniający wręcz smród zgnilizny, któremu zawdzięczają swą dźwięczną nazwę. Groźną odmianą zgnilca jest pożeracz, którego cechuje nienasycony apetyt na ludzkie mięso.

Kiedyś zgnilce i pożeracze były rzadkością, dziś jednak, w dobie bezustannych mordów i wojen, stały się plagą pól bitewnych i okolic dotkniętych zarazą. Choć zgnilec żywi się głównie padliną, czasem atakuje też żywych. Zgnilce żerują zwykle w dużych grupach, stanowią więc wielkie zagrożenie dla samotnych podróżnych – zwłaszcza że potrafią prześcignąć cwałującego konia.

Ciało zgnilca wypełnione jest powstałymi w wyniku procesu rozkładu gazami, które są trujące nawet dla odpornych na większość toksyn i jadów wiedźminów. Co więcej, te wyziewy są też wyjątkowo łatwopalne, co oznacza, że byle iskra, nie wspominając o nieostrożnie rzuconym Znaku Igni, może wywołać eksplozję. O wybuch szczególnie łatwo, gdy zgnilec umiera, a jego ciałem wstrząsają niekontrolowane drgawki.

Zgnilce i pożeracze wychodzą na żer o zmierzchu bądź nocą – wówczas też są groźniejszymi przeciwnikami niż za dnia.