Upiór

Załatw przed śmiercią wszystkie swoje sprawy. Pożegnaj się z rodziną. Spisz testament. Przeproś tych, którym zawiniłeś. Bo inaczej tu zostaniesz.
– Paule Vikar, znachor. Rada udzielona umierającemu

Duchowni i naukowcy bezustannie kłócą się o to, czy dusze faktycznie wędrują po śmierci w zaświaty, gdzie czeka je wieczna radość albo cierpienie. Obie grupy są jednak zgodne co do tego, co dzieje się z duchami, które zostają z jakiegoś powodu w naszym świecie – zmieniają się w upiory. Sądząc po ich zawodzeniu, nie jest to los godny pozazdroszczenia.

Upiory można spotkać zwykle nocami, w okolicach cmentarzy, katakumb bądź innych nekropolii albo w miejscach, z którymi związane były za życia – w opuszczonych domach, rozpadających się kasztelach czy przy położonych na odludziu mostach.

Upiory bezustannie cierpią, odczuwają nieopisywalny wręcz ból. Przepełnione złością i poczuciem niesprawiedliwości, jednocześnie zazdroszczą żywym i darzą ich bezbrzeżną nienawiścią. Podobnie jak inne zjawy, są niematerialne – a więc niewrażliwe na ogień, trucizny czy broń wywołującą obfite krwawienie.

Upiór może stać się niematerialny i wówczas bardzo trudno go zranić. Do przybrania namacalnej postaci zmusi go Znak Yrden lub petarda Księżycowy Pył. Z upiorem w każdej postaci walczy się za pomocą srebrnego miecza, najlepiej pokrytego olejem przeciw upiorom. Należy też pamiętać, że upiory są szczególnie groźne w bezksiężycowe noce.